Luc Van Doorslaer heeft het in zijn bijdrage tot De Vlaamse Republiek over het kunstmatige van het Belgenland en over hoe links geen angst hoeft te hebben voor een nieuw, onafhankelijk Vlaanderen.
Zoals zovele Vlaamsgezinden vindt ook hij de Belgische staat een kunstmatig project dat clasht met het door taal en cultuur aan mekaar verbonden Vlaanderen. De Belgische staat is een creatie, een constructie, en in de 19e eeuw misschien modern, maar nu een anachronisme.
Van Doorslaer hekelt ook de 'heterofilie' van links, het dwepen met het andere ten koste van het eigene, een beetje een spiegelbeeld van het ultranationalisme als je het mij vraagt: altijd het andere beter vinden dan het eigene. Van Doorslaer vermeldt terecht hoe links zich altijd vergist heeft, eerst door het communisme de hemel in te prijzen - iets wat de Che Guevara en Fidel Castro cultussen nog een resultaat van zijn - en het kapitalisme en de Amerikanen te vervloeken. Die foute 'heterofilie' lijkt zich nu te herhalen, maar met de Islam, en meer bepaald zelfs de radicale variant ervan. Ook de liefde tot de Belgische staat, het koningshuis, het Wallonie van de PS-autocratie, lijkt een variant van die historische vergissing.
Van Doorslaer roept links om om volwassen met Vlaanderen om te gaan. Hij zegt dat Vlaanderen niet van nature rechts is, evenmin als Nederlanders of Schotten gierig zijn en Walen lui. Het maakt dat links zich vastketent aan het conservatieve monarchistisch Belgicisme, in een soort linkse contrareformatiebeweging. In een onafhankelijk Vlaanderen zou er ruim plaats zijn voor een nieuwe linkse beweging, vindt hij.
Tot slot veroordeelt Van Doorslaer ook nog het arrogante nationalisme van de Franstaligen, die geen enkele notie van solidariteit met de Vlamingen bezitten en hun taalarrogantie onverdroten voort willen zetten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten