In zijn bijdrage tot het boek 'De Vlaamse Republiek: van Utopie tot Project' vergelijkt Ludo Abicht Vlaanderen met de Belgische ex-kolonies in Afrika: wingewesten van de arrogante Franstalige elite en het Hof van Laken, en slachtoffers die de negatieve praktijken van de kolonizatoren dreigen over te nemen in hun onafhankelijke periode. Wat we zelf doen, doen we nog op z'n Belgisch.
Toch lijkt hij ook vooruitgang te merken, zoals waar hij de omgekeerde houding tegenover Laken beschrijft: 50 jaar geleden waren de Walen en linksen republikeinen, terwijl Vlaanderen kost wat kost aan de Saksen-Coburgs wou vasthouden, nu zijn linksen en Franstaligen de grootste fans van het feodaal-monarchistische establishment, terwijl Vlaanderen die bedoeningen begint kotsbeu te worden.
Tot slot pleit Abicht voor een open, internationalistisch, solidair Vlaanderen. Dat Vlaanderen moet volgens mij echter eerst het juk van de gedwongen solidariteit met de Waals-Brusselse staat en met het Hof van Laken van zich afgooien, voor het echt internationalistisch kan worden. Het huidige systeem is niet internationalistisch, het is Francofiel. Pas als we de Francofilie en de mislukte Afrikaanse avonturen van Laken achter ons weggooien, kunnen we echt zien dat de wereld groter is dan de Francofonie en Afrika.
Dan pas kan Vlaanderen de echte voluntaristische solidariteit en de echte volledige wereld ontdekken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten