Ondertussen heb ik het boek over De Vlaamse Republiek al uitgelezen, maar wel nog geen tijd gevonden om het hoofdstuk per hoofdstuk te bespreken.
In zijn voorwoord bespreekt Eric Defoort terecht hoe het onafhankelijkheidsdebat van een irrealistische curiositeit tot een echte optie voor de nabije toekomst uitgegroeid is. Defoor ziet het nieuwe Vlaanderen als op de buitenwereld gericht en als deel van een Europese constructie maar - waar ik niet met hem akkoord ga - ook als deel van een confederatie met Nederland en met wat overblijft van Franstalig Belgie. Natuurlijk zal Vlaanderen nauwe banden hebben met zijn buren, maar voor mij hoeft het niet zo nauw als een confederatie.
In het eerste hoofdstuk schrijft Johan Sanctorum hoe de Vlaming eerst zijn mentaliteit van underdog moet afschudden voor hij zich ten volle kan inzette voor de onafhankelijkheid. Die mentaliteit heeft de Vlaming ingelepeld gekregen door de Franstalige machtsgreep van 1830, de samenwerking van de bourgeoisie met de Kerk, de partijdigheid van Laken en nu recentelijk, de Vlamingenhaat van het Vlaamse culturele establishment. Auteurs waren vroeger verondersteld kritisch te staan tegenover regering, establishment en gevestigde waarden, maar nu zie je bij ons in Vlaanderen net het omgekeerde. De culturele Bekende Vlamingen spuwen op alles wat Vlaams is, zingen lofredes op de onverkozen dynastie in Laken, en vinden Vlamingen verzuurd en bekrompen, al geven ze zelf zo vaak blijk van een eigen vorm van verzuring en bekrompenheid door de Franstalige arrogantie in alles te volgen.
De Vlaamse anti-racisten zijn ook anti-Vlaamse racisten geworden. Elke Vlaming is een racist, terwijl racisme bij andere volkeren blijkbaar verzwegen wordt als niet belangrijk. Als Jean-Marie Le Pen het in Frankrijk tot de tweede ronde van de presidentsverkiezingen brengt, zijn de Fransen dan niet meer racistisch dan de Vlamingen? De auteurs die zogezegd het racisme bestrijden, lijden zelf aan een ernstige vorm van anti-Vlaams racisme, zegt Sanctorum. Om zichzelf te 'zuiveren,' gaan sommige Vlaamse artiesten in het Waalse land wonen, maar daar worden ze niet altijd verwelkomd.
Sanctorum ziet vier soorten Vlaamse underdogs:
- de 'propere' Vlamingen die braaf bij het Belgische establishment aanleunen.
- de kritische Vlamingen die anti zijn maar niet weten waar ze voor zijn. Sanctorum vermeldt de Lijst Dedecker als de partij van deze Vlamingen, maar daar ga ik niet mee akkoord. De LDD is in de eerste plaats liberaal, slechts in de tweede plaats Vlaamsgezind. De vorm van de nieuwe Vlaamse Republiek is voor de LDD een efficiente, gedebureaucratiseerde, liberale economische entiteit.
- de romantische Vlamingen die net zoals de voorzitter van de N-VA houden van lekker eten en er een Boergondische levensstijl op nahouden. Te eenvoudig als beschrijving van deze partij, vind ik.
- de Vlaamse geuzen die het underdog-zijn tot een pluspunt verhogen. Daarmee bedoelt Sanctorum natuurlijk het Vlaams Belang.
Misschien moet hij voor mij nog een vijfde kategorie uitvinden: de realistische nieuw-Vlaming. Ik ben geen nieuwe Vlaming, maar ik ben pas een bewuste voorstander van meer Vlaanderen en Vlaamse onafhankelijkheid geworden door in het buitenland te wonen en te beseffen hoe belachelijk onefficient Belgie geworden is.
Voor meer over het boek De Vlaamse Republiek, blijf je deze blog lezen. Voor meer over Johan Sanctorum, bekijk je best zijn blog, http://www.visionair-belgie.be/.
