Voor één keer kan 11 juli echt met sterk enthoesiasme gevierd worden: niet alleen lijkt de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij dan ooit, maar onverwacht heeft de voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen de moed gevonden om 'neen' te zeggen tegen de monsternota van Elio di Rupo.
Bart De Wever heeft de juiste interpretatie gemaakt: de nota van di Rupo is niet alleen nadelig voor Vlaanderen, ze is ook nadelig voor de ganse Belgische economie en lijkt op een samenraapsel dat in België typisch 'compromis' genoemd wordt. Hogere belastingen in een land dat een belastingdruk heeft van meer dan 50 procent, om maar iets te zeggen. Aan de andere kant ook maatregelen die de vakbonden in het harnas jagen. Een beleid? Neen, alleen een hutsepot van halve maatregelen aan elkaar gebreid om zoveel mogelijk kleine groepen iets te geven - met als resultaat dat geen enkele groep tevreden was. Ja, er zijn harde noten te kraken in onze economie, maar alleen een coherent beleid met een consequente visie kan daar iets aan doen, en dat was niet te merken aan de nota van di Rupo.
Na het neen van De Wever werd overal - niet in het minst in onze linkse royalistische media - geklaagd over de N-VA leider die zijn verantwoordelijkheid niet wou opnemen, zoals dat heette. Later werd duidelijk dat de publieke opinie oordeelde dat hij juist wel zijn verantwoordelijkheid opgenomen had: zijn neen tegen het monstercompromis van di Rupo vertolkte de wil van de kiezer van 13 juni 2010, en volgens de opiniepeilingen ook die van de mogelijke kiezer van 11 juli 2011, nl. genoeg met het aan elkaar breien van niet-oplossingen, het negeren van de wil van de Vlaming, het vervolgen van de belastingenbetalers. Het neen van De Wever was het neen van de Vlaming aan de salons van Laken, de kaviaarsocialisten, de vakbonden en de Belgicistische elite die Vlaanderen minacht en verder de verdoemenis injaagt terwijl het zijn financiële middelen uitholt.
Een briljante 11 juli dus, al verschijnen er ook wolken aan de rand van een zonnig landschap. De wolken dit jaar worden gevormd door de reeks vooraanstaande politici die het Vlaams Belang de rug toekeren: Frank Vanhecke, maar nu ook Koen Dillen en Jurgen Ceder. Wat men ook van die partij moge denken, het lanceren van lokale Belfort- en andere ploegjes helpt de Vlaamse zaak niet vooruit. Wat de Vlaamse zaak nodig heeft, is meer Forza Flandria, en minder balkanisering.
dinsdag 12 juli 2011
zaterdag 14 mei 2011
De Lege Koekendoos
Wouter Beke is de recentste in een lange reeks van in- en andere formateurs die er het bijltje bij neerlegt. Maar nog trekken Laken en de Wetstraat niet de juiste conclusies. De koekendoos van Laken is ondertussen leeg tot op de bodem, maar toch zullen ze straks nog eens proberen mensen uit te sturen om vast te stellen dat er niets meer werkt. De beurt komt straks aan de winnaars van de verkiezingen van juni 2010, ofwel aan de Waalse socialistische Tsaar Elio I, ofwel aan de nieuwste politieke ster aan het politieke firmament, Bart De Wever.
Zullen die twee de patstelling doorbreken en bijna een jaar na de verkiezingen een Belgische regering te voorschijn toveren? Dat kan alleen als de ene kant zware toegevingen maakt aan de andere kant. De geschiedenis leert dat het gewoonlijk de Vlamingen die het eerst toegeven, maar deze keer lijkt het toch anders.
En dat is het precies, wat Laken, de Walen, links in Vlaanderen, en de 'niet in onze naam' bende van 'studenten,' artiesten en andere elitaire types niet kunnen smaken. Zij begrijpen het niet dat na 2000 jaar kolonisering, waarvan 181 jaar onder Franstalig gezag in het Belgische keurslijf, de Vlamingen nog durven te denken aan hun eigen belangen. De eerste partij die dat probeerde, verzeilde in een cordon sanitaire. Met de nieuwe partij is die taktiek veel moeilijker. De N-VA is al te groot geworden, staat ideologisch te dicht bij christen-democraten en liberalen - zoals bijv. Vincent Van Quickenborne deze week bevestigde, en is gewoon te populair. De kleine socialisten en groenen kunnen de rest niet overtuigen dat zo'n mastodont in een cordon sanitaire moet of kan gestopt worden, al heeft Tobback senior het wel geprobeerd.
Aan Vlaamse kant hebben alleen de SP.A en enkele postgepensioneerde 'krokodillen' uit het CVP-tijdperk het nog niet door wat de enige uitweg uit de politieke crisis is: het afbreken van het Belgische denkpatroon. Zij demoniseren alles wat naar 'nationalisme' neigt, maar vergeten daarbij handig dat zij zelf Belgische nationalisten zijn, en dat de meest nationalistische partij in dit land nog altijd het FDF is, de partij van de Franstalige dominantie en de territoriale corridors.
Laken en de Belgicisten zijn vooral bang van nieuwe verkiezingen die de 'impasse' - eigenlijk de overwinning van de strijd voor de Vlaamse ontvoogding - zou bevestigen. Daarom trachten zij het gepalaver met in- en andere formateurs nog belachelijk lang te rekken tot de datum van oktober 2012, in de hoop dat tegen dan misschien iedereen hen zal volgen en de schuld bij de N-VA leggen.
De oplossing voor de huidige toestand is duidelijk: nieuwe verkiezingen die aantonen dat de Vlaamse overwinning van juni 2010 geen lege doos was, en de voorbereiding van een nieuwe staatsstructuur. De Vlaamse onafhankelijkheid zal geen wonderen teweeg brengen, maar zij is de beste waarborg voor een breuk met het verleden en voor het lanceren van een nieuw dynamisch beleid dat het huidig immobilisme kan vervangen.
Zullen die twee de patstelling doorbreken en bijna een jaar na de verkiezingen een Belgische regering te voorschijn toveren? Dat kan alleen als de ene kant zware toegevingen maakt aan de andere kant. De geschiedenis leert dat het gewoonlijk de Vlamingen die het eerst toegeven, maar deze keer lijkt het toch anders.
En dat is het precies, wat Laken, de Walen, links in Vlaanderen, en de 'niet in onze naam' bende van 'studenten,' artiesten en andere elitaire types niet kunnen smaken. Zij begrijpen het niet dat na 2000 jaar kolonisering, waarvan 181 jaar onder Franstalig gezag in het Belgische keurslijf, de Vlamingen nog durven te denken aan hun eigen belangen. De eerste partij die dat probeerde, verzeilde in een cordon sanitaire. Met de nieuwe partij is die taktiek veel moeilijker. De N-VA is al te groot geworden, staat ideologisch te dicht bij christen-democraten en liberalen - zoals bijv. Vincent Van Quickenborne deze week bevestigde, en is gewoon te populair. De kleine socialisten en groenen kunnen de rest niet overtuigen dat zo'n mastodont in een cordon sanitaire moet of kan gestopt worden, al heeft Tobback senior het wel geprobeerd.
Aan Vlaamse kant hebben alleen de SP.A en enkele postgepensioneerde 'krokodillen' uit het CVP-tijdperk het nog niet door wat de enige uitweg uit de politieke crisis is: het afbreken van het Belgische denkpatroon. Zij demoniseren alles wat naar 'nationalisme' neigt, maar vergeten daarbij handig dat zij zelf Belgische nationalisten zijn, en dat de meest nationalistische partij in dit land nog altijd het FDF is, de partij van de Franstalige dominantie en de territoriale corridors.
Laken en de Belgicisten zijn vooral bang van nieuwe verkiezingen die de 'impasse' - eigenlijk de overwinning van de strijd voor de Vlaamse ontvoogding - zou bevestigen. Daarom trachten zij het gepalaver met in- en andere formateurs nog belachelijk lang te rekken tot de datum van oktober 2012, in de hoop dat tegen dan misschien iedereen hen zal volgen en de schuld bij de N-VA leggen.
De oplossing voor de huidige toestand is duidelijk: nieuwe verkiezingen die aantonen dat de Vlaamse overwinning van juni 2010 geen lege doos was, en de voorbereiding van een nieuwe staatsstructuur. De Vlaamse onafhankelijkheid zal geen wonderen teweeg brengen, maar zij is de beste waarborg voor een breuk met het verleden en voor het lanceren van een nieuw dynamisch beleid dat het huidig immobilisme kan vervangen.
donderdag 5 mei 2011
Na Osama
Proficiat, President Obama. Hij heeft het aangedurfd om het bevel te geven Osama Bin Laden aan te pakken, en verdient daarvoor lof. Een president met een zwakkere ruggegraat had wellicht gezwicht voor de woede van de moslimwereld, of voor de soevereiniteit van Pakistan, of voor het verwijt dat de terrorist een eerlijk proces had moeten krijgen, waarna hij nog jaren op kosten van de belastingbetaler een comfortabele gevangenschap had mogen doorbrengen.
President Obama heeft de juiste beslissing getroffen en mag daarvoor geprezen worden.
De grote eer gaat wel naar de Navy SEALs die hun eigen leven geriskeerd hebben, en de anonieme analisten die er jaren over gedaan hebben om alle tips te volgen en op het spoor te komen van de villa van de terroristenleider.
In de Verenigde Staten is een debat losgebroken tussen links en rechts of Obama nu gedaan heeft wat zijn voorganger George W. Bush nooit kon, en of en hoe martelen effect zou hebben gehad in het bekomen van de informatie die leidde tot de aanval op Osama.
Dat debat is zinloos: de echte vraag is of de dood van de leider van Al Qaeda het einde van de oorlog tegen de islamistische terreur inluidt.
Het grootste gevaar van de dood van Bin Laden is niet de korte 'backlash' die te verwachten valt van de kant van allerlei terroristen tegen het Westen. Het risico is dat de leiders in het Westen nu menen dat de dreiging van het Islamfundamentalisme over haar hoogtepunt heen. Niets is minder waar. De echte dreiging gaat niet alleen uit van mensen die geen probleem hebben met het vermoorden van duizenden mannen, vrouwen en kinderen, maar ook van diegenen die hun autoritaire levenswijze uit het Midden Oosten van de vroege Middeleeuwen aan de wereld willen opleggen. De sharia, het bedekken van de vrouw, de gewelddadige afwijzing van homo's en mannelijke gynecologen, de genitale verminking van vrouwen, het brutaal afslachten van dieren volgens zogezegde religieuze principes, dit zijn allemaal fenomenen die veel dichter bij ons staan en veel gevaarlijker zijn dan een bende samenzweerders in een luxevilla in Pakistan.
De strijd tegen de Islamfundamentalisten moet doorgaan, ook bij ons. Bin Laden mag dan dood zijn, maar zijn aanhangers en zijn naieve goedpraters leven nog onder ons.
President Obama heeft de juiste beslissing getroffen en mag daarvoor geprezen worden.
De grote eer gaat wel naar de Navy SEALs die hun eigen leven geriskeerd hebben, en de anonieme analisten die er jaren over gedaan hebben om alle tips te volgen en op het spoor te komen van de villa van de terroristenleider.
In de Verenigde Staten is een debat losgebroken tussen links en rechts of Obama nu gedaan heeft wat zijn voorganger George W. Bush nooit kon, en of en hoe martelen effect zou hebben gehad in het bekomen van de informatie die leidde tot de aanval op Osama.
Dat debat is zinloos: de echte vraag is of de dood van de leider van Al Qaeda het einde van de oorlog tegen de islamistische terreur inluidt.
Het grootste gevaar van de dood van Bin Laden is niet de korte 'backlash' die te verwachten valt van de kant van allerlei terroristen tegen het Westen. Het risico is dat de leiders in het Westen nu menen dat de dreiging van het Islamfundamentalisme over haar hoogtepunt heen. Niets is minder waar. De echte dreiging gaat niet alleen uit van mensen die geen probleem hebben met het vermoorden van duizenden mannen, vrouwen en kinderen, maar ook van diegenen die hun autoritaire levenswijze uit het Midden Oosten van de vroege Middeleeuwen aan de wereld willen opleggen. De sharia, het bedekken van de vrouw, de gewelddadige afwijzing van homo's en mannelijke gynecologen, de genitale verminking van vrouwen, het brutaal afslachten van dieren volgens zogezegde religieuze principes, dit zijn allemaal fenomenen die veel dichter bij ons staan en veel gevaarlijker zijn dan een bende samenzweerders in een luxevilla in Pakistan.
De strijd tegen de Islamfundamentalisten moet doorgaan, ook bij ons. Bin Laden mag dan dood zijn, maar zijn aanhangers en zijn naieve goedpraters leven nog onder ons.
zondag 24 april 2011
Inversie van de Waarden
1971. Praat met een linkse Vlaming over de koninklijke familie. De eerste reactie zal zijn: die moet absoluut weg, want een symbool van een feodaal en middeleeuws verleden. Ondemocratisch. Onverkozen. Het symbool van privilege en ongelijkheid vanaf de geboorte.
2011. Praat met een linkse Vlaming over de koninklijke familie. De eerste reactie zal zijn: het symbool van ons Belgisch land, zo fijn. Het symbool van solidariteit, de enige waarborg voor de eenheid tussen noord en zuid, solidariteit, eenheid, het sociale in elk van ons. Garantie voor een veilige en humane toekomst voor alle Belgen.
Ziet u de evolutie?
Wat fout was in 1971, is 40 jaar verder, in een volgende eeuw, plots het toppunt van goed.
Wat je in 1971 aan geen enkele linkse kwijt kon - je moest dan nog oppassen op je woorden, want te veel goeds over de monarchie zeggen, kon je brandmerken als een conservatief, of nog slechter, als een reactionair, een sympathisant van de kolonialistische tiran Leopold II of van de fascist Leopold III of van de katholieke aartsreactionair Boudewijn.
Nu, in 2011, bestaan die problemen bijna allemaal niet meer. De monarchie is goed, progressief, sociaal, solidair. Het zijn nu de republikeinen die reactionair, conservatief, fascistisch zouden zijn.
Wat een grap.
Het is nu duidelijk rechts dat tegen de voordelen van het monarchistische privilege ageert, dat het betalen van enorme sommen belastingsgeld aan de familie van Laken wilt stopzetten, dat een democratisch verkozen staatshoofd wilt.
Conservatief, zei u? De echte conservatieven dezer dagen zijn de groenen, de socialisten, de vakbonden, de linksen, het establishment van cultuur en media. Zij zijn het die heden ten dage de monarchie bewieroken, ondanks alle flaters van vrijwel elk lid van deze familie, die in volle crisis, tijdens hoge werkloosheid en in een vlaag van faillissementen, nog altijd op de 'solidaire' vrijgevigheid van haar onderdanen zou moeten kunnen rekenen.
De houding van links tegenover de monarchie is maar 1 voorbeeld van wat ik noem de 'inversie van de waarden,' een totale ommekeer in de houding van links tegen sommige sleutelproblemen van deze tijd. Andere even gekende voorbeelden zijn de denkwijze van links over godsdienst - katholicisme is aartsreactionair, maar Islam is heerlijk cool - en over de rol van de vrouw - vroeger moesten vrouwen hun beha's verbranden, nu moeten ze een hoofddoek om. Nationalisme is zogezegd slecht, maar alleen als het van de Vlamingen van N-VA en Vlaams Belang komt, niet als we het over het Frans expansionistisch nationalisme van het FDF hebben.
Links heeft als alternatief alle geloofwaardigheid kwijtgespeeld. Alle 'alternatieve' boekenbeurzen en andere evenementen ten spijt, is links nu uitgegroeid tot het establishment. Het echte alternatief in onze Westerse maatschappijen vind je bij wat ik noem 'stevig rechts,' bij het Vlaams Belang of bij Geert Wilders, en bij nieuwe centrum-rechtse bewegingen als het N-VA. Zij zijn de verdedigers van de echte waarden van de Westerse samenleving, van vrijheid en democratie voor alle bevolkingsgroepen.
2011. Praat met een linkse Vlaming over de koninklijke familie. De eerste reactie zal zijn: het symbool van ons Belgisch land, zo fijn. Het symbool van solidariteit, de enige waarborg voor de eenheid tussen noord en zuid, solidariteit, eenheid, het sociale in elk van ons. Garantie voor een veilige en humane toekomst voor alle Belgen.
Ziet u de evolutie?
Wat fout was in 1971, is 40 jaar verder, in een volgende eeuw, plots het toppunt van goed.
Wat je in 1971 aan geen enkele linkse kwijt kon - je moest dan nog oppassen op je woorden, want te veel goeds over de monarchie zeggen, kon je brandmerken als een conservatief, of nog slechter, als een reactionair, een sympathisant van de kolonialistische tiran Leopold II of van de fascist Leopold III of van de katholieke aartsreactionair Boudewijn.
Nu, in 2011, bestaan die problemen bijna allemaal niet meer. De monarchie is goed, progressief, sociaal, solidair. Het zijn nu de republikeinen die reactionair, conservatief, fascistisch zouden zijn.
Wat een grap.
Het is nu duidelijk rechts dat tegen de voordelen van het monarchistische privilege ageert, dat het betalen van enorme sommen belastingsgeld aan de familie van Laken wilt stopzetten, dat een democratisch verkozen staatshoofd wilt.
Conservatief, zei u? De echte conservatieven dezer dagen zijn de groenen, de socialisten, de vakbonden, de linksen, het establishment van cultuur en media. Zij zijn het die heden ten dage de monarchie bewieroken, ondanks alle flaters van vrijwel elk lid van deze familie, die in volle crisis, tijdens hoge werkloosheid en in een vlaag van faillissementen, nog altijd op de 'solidaire' vrijgevigheid van haar onderdanen zou moeten kunnen rekenen.
De houding van links tegenover de monarchie is maar 1 voorbeeld van wat ik noem de 'inversie van de waarden,' een totale ommekeer in de houding van links tegen sommige sleutelproblemen van deze tijd. Andere even gekende voorbeelden zijn de denkwijze van links over godsdienst - katholicisme is aartsreactionair, maar Islam is heerlijk cool - en over de rol van de vrouw - vroeger moesten vrouwen hun beha's verbranden, nu moeten ze een hoofddoek om. Nationalisme is zogezegd slecht, maar alleen als het van de Vlamingen van N-VA en Vlaams Belang komt, niet als we het over het Frans expansionistisch nationalisme van het FDF hebben.
Links heeft als alternatief alle geloofwaardigheid kwijtgespeeld. Alle 'alternatieve' boekenbeurzen en andere evenementen ten spijt, is links nu uitgegroeid tot het establishment. Het echte alternatief in onze Westerse maatschappijen vind je bij wat ik noem 'stevig rechts,' bij het Vlaams Belang of bij Geert Wilders, en bij nieuwe centrum-rechtse bewegingen als het N-VA. Zij zijn de verdedigers van de echte waarden van de Westerse samenleving, van vrijheid en democratie voor alle bevolkingsgroepen.
woensdag 23 maart 2011
De Week van Wouter
Ja, het is moeilijk een blog aan te vullen wanneer er niets gebeurt. Wouter Beke is de recentste keuze in het lange lijstje van waarde landgenoten die door Laken het veld ingestuurd worden om een onbestuurbaar land bestuurbaar te maken. Ondertussen zijn weer een handvol Arabische landen via revoluties van regering veranderd, maar Belgenland roest vast. En zolang de Franstaligen 'non' blijven zeggen tegen redelijke vragen vanuit Vlaanderen, zal dat niet veranderen.
Terwijl Wouter een gevreesde christen-democratische traditie toepast en toegeeft om 'het land' te 'redden.' Alle opiniepeilingen wijzen erop dat dit dodelijker voor zijn partij zou kunnen zijn dan een tsunami voor Japan.
Hier en daar, vooral in linkse kringen en bij traditionalistische liberalen, hoor je de suggestie om die lastige N-VA, ondanks haar enorme verkiezingsoverwinning, te laten vallen en maar naar een klassieke tripartite te grijpen. Socialisten, liberalen, christen-democraten, kortom de partijen die al decennialang het land naar de vaantjes geholpen hebben, eventueel aangevuld met de autoloze, energieloze groenen.
De recentste opiniepeiling van Le Soir-zusterkrant De Standaard en linkse omroep VRT toont dat alle verwijten aan het adres van de N-VA maar weinig indruk maken op het publiek: de partij van Bart De Wever blijft boven de 30 procent zweven, de Vlaamsgezinde niet-traditionele stem rond 45 procent. Alle pogingen om De Wever af te schilderen als de grote boeman, de Filip De Winter-light, lijken te mislukken, en terecht.
Het land moet niet terug naar het Belgicistische verleden: het moet een stevige stap vooruit zetten, liefst naar volledige onafhankelijkheid en een nieuw begin, minstens naar een confederatie waar Vlaanderen zichzelf kan besturen zonder de inmenging van radicale Franstaligen en parasiterende monarchen. Idem ditto voor Walen en Franstaligen - als de Vlamingen zo bekrompt en agressief zijn als Le Soir en haar Vlaamse pseudo-intellectuele adepten beweren, zal het hen geen moeite kosten om de laatste band met Vlaanderen door te snijden en te kiezen voor eigen onafhankelijkheid of voor het grote Franse moederland.
Ondertussen blijven wij uitkijken wie Wouter Beke opvolgt: een andere Bijna Bekende Belg of nieuwe verkiezingen.
Terwijl Wouter een gevreesde christen-democratische traditie toepast en toegeeft om 'het land' te 'redden.' Alle opiniepeilingen wijzen erop dat dit dodelijker voor zijn partij zou kunnen zijn dan een tsunami voor Japan.
Hier en daar, vooral in linkse kringen en bij traditionalistische liberalen, hoor je de suggestie om die lastige N-VA, ondanks haar enorme verkiezingsoverwinning, te laten vallen en maar naar een klassieke tripartite te grijpen. Socialisten, liberalen, christen-democraten, kortom de partijen die al decennialang het land naar de vaantjes geholpen hebben, eventueel aangevuld met de autoloze, energieloze groenen.
De recentste opiniepeiling van Le Soir-zusterkrant De Standaard en linkse omroep VRT toont dat alle verwijten aan het adres van de N-VA maar weinig indruk maken op het publiek: de partij van Bart De Wever blijft boven de 30 procent zweven, de Vlaamsgezinde niet-traditionele stem rond 45 procent. Alle pogingen om De Wever af te schilderen als de grote boeman, de Filip De Winter-light, lijken te mislukken, en terecht.
Het land moet niet terug naar het Belgicistische verleden: het moet een stevige stap vooruit zetten, liefst naar volledige onafhankelijkheid en een nieuw begin, minstens naar een confederatie waar Vlaanderen zichzelf kan besturen zonder de inmenging van radicale Franstaligen en parasiterende monarchen. Idem ditto voor Walen en Franstaligen - als de Vlamingen zo bekrompt en agressief zijn als Le Soir en haar Vlaamse pseudo-intellectuele adepten beweren, zal het hen geen moeite kosten om de laatste band met Vlaanderen door te snijden en te kiezen voor eigen onafhankelijkheid of voor het grote Franse moederland.
Ondertussen blijven wij uitkijken wie Wouter Beke opvolgt: een andere Bijna Bekende Belg of nieuwe verkiezingen.
donderdag 17 februari 2011
Volgende Halte: Vlaamse Onafhankelijkheid
Het wereldrecord staat er. Gent vierde feest donderdag, maar de echte oplossing van de crisis bleef te veel buiten beeld.
Als 249 dagen regeringscrisis iets bewijst, is het niet dat de politieke partijen geen goede wil tonen, maar dat dit land zoals het nu bestaat, niet meer te regeren valt. Een wagen zonder motor krijg je niet meer in beweging.
Het is goedkoop de schuld in de schoenen te willen schuiven van de N-VA, maar zij is de partij die begrijpt dat we beter geen regering hebben, dan een slechte regering. Een regering van de lethargie, een regering van de wafelijzers, een regering van de niet-bestaande nationale eenheid.
Nu is het de tijd om de trein op de sporen te zetten naar het volgende station. Johan Vandelanotte heeft er al iets van begrepen, al getuigt zijn voorstel nog van Belgicistische schroom. Een Belgische Unie met vier componenten.
Een stap vooruit, maar die zal opnieuw verzanden in nieuwe ruzies. Trouwens, toen Vandelanotte nog de man van Laken was en 'informatie' moest verzamelen, hebben we niets in die zin van hem gehoord.
Alleen een ouwe 'omnibus,' een trage stoptrein, zal aan het station van de Belgische Unie stoppen. Een echte trein die passagiers op hun bestemming brengt, rijdt stevig door tot aan het station Vlaamse Onafhankelijkheid. Pas daar kunnen we afgeraken van het Franstalige gepest over neo-Hitleriaanse corridors, transfers, uitbreiding van Brussel, economische blokkeringen, lakse justitie en une langue si locale.
Pas als we het station Vlaamse Onafhankelijkheid binnenrijden, kunnen we echt gaan feest vieren.
Als 249 dagen regeringscrisis iets bewijst, is het niet dat de politieke partijen geen goede wil tonen, maar dat dit land zoals het nu bestaat, niet meer te regeren valt. Een wagen zonder motor krijg je niet meer in beweging.
Het is goedkoop de schuld in de schoenen te willen schuiven van de N-VA, maar zij is de partij die begrijpt dat we beter geen regering hebben, dan een slechte regering. Een regering van de lethargie, een regering van de wafelijzers, een regering van de niet-bestaande nationale eenheid.
Nu is het de tijd om de trein op de sporen te zetten naar het volgende station. Johan Vandelanotte heeft er al iets van begrepen, al getuigt zijn voorstel nog van Belgicistische schroom. Een Belgische Unie met vier componenten.
Een stap vooruit, maar die zal opnieuw verzanden in nieuwe ruzies. Trouwens, toen Vandelanotte nog de man van Laken was en 'informatie' moest verzamelen, hebben we niets in die zin van hem gehoord.
Alleen een ouwe 'omnibus,' een trage stoptrein, zal aan het station van de Belgische Unie stoppen. Een echte trein die passagiers op hun bestemming brengt, rijdt stevig door tot aan het station Vlaamse Onafhankelijkheid. Pas daar kunnen we afgeraken van het Franstalige gepest over neo-Hitleriaanse corridors, transfers, uitbreiding van Brussel, economische blokkeringen, lakse justitie en une langue si locale.
Pas als we het station Vlaamse Onafhankelijkheid binnenrijden, kunnen we echt gaan feest vieren.
maandag 7 februari 2011
Paars
Elio di Rupo extreem positief over eerste contacten met Didier Reynders. Hoeft het te verwonderen? Als de man van de partij van Happart samenzit met die van het FDF, kunnen er dan veel meningsverschillen opduiken over de toekomst van het land?
Socialisten en liberalen mogen in andere landen soms diametraal tegenover elkaar staan, als het gaat over Franstalig nationalisme is dat bij ons niet het geval.
De truc om de liberalen bij de regeringsvorming te betrekken, is maar een laatste noodgreep van Laken. Het maneuver dient ook om het idiote plan van di Rupo voor een regering van nationale eenheid een likje verf van realiteit toe te dienen.
Wie gelooft er die mensen nog? Reynders is nog maar aan zijn nutteloze informatieronde begonnen of zijn compaan Olivier Maingain gooit olie op het vuur door de uitbreiding van Brussel weer op tafel te gooien.
Het meest voor het hoofd stotende is de oorverdovende stilte van de Shame en NietInOnzeNaam mensen. De betogers en protesteerders tegen het uitblijven van een regering waren zogezegd tegen het nationalisme. Waarom geen protest tegen het Franstalige nationalisme van Maingain en co? Het roepen om een Franstalige corridor tussen Brussel en Wallonie is toch puur Hitler, te vergelijken met de roep om een Duitse corridor door Polen? Blijkbaar zijn onze pure dames en heren uit de culturele sector alleen gechokeerd door nationalisme dat een taalgroep verdedigt tegen expansionisme, en niet door nationalisme van inwijkelingen die hun wil opdringen aan lokale inwoners. De wereld op zijn kop. Het irrationele van de kunst, wellicht.
Ondertussen is het voor iedereen duidelijk dat er geen echte uitweg uit de crisis meer overblijft. Behalve verkiezingen, die hopelijk voor de zoveelste keer een signaal geven dat er met de 60 percent Vlamingen in dit land niet meer kan gesold worden. Ja, een nieuwe regering is nodig, maar alleen als die regering oplossingen vindt voor de economische crisis en voor het wanbeleid waar de paarse regeringen de aanzet toe gegeven hebben. Economische vooruitgang, meer justitie, minder zinloos geweld, het kan alleen met een efficiente regering. De traditionele partijen van rood, blauw, oranje en groen hebben al getoond dat ze het niet kunnen. Een regering van nationale eenheid tussen diezelfde partijen wordt een regering van de lethargie.
De enige uitweg zijn verkiezingen met een duidelijk signaal van de kiezer voor meer Vlaanderen en meer efficientie.
Socialisten en liberalen mogen in andere landen soms diametraal tegenover elkaar staan, als het gaat over Franstalig nationalisme is dat bij ons niet het geval.
De truc om de liberalen bij de regeringsvorming te betrekken, is maar een laatste noodgreep van Laken. Het maneuver dient ook om het idiote plan van di Rupo voor een regering van nationale eenheid een likje verf van realiteit toe te dienen.
Wie gelooft er die mensen nog? Reynders is nog maar aan zijn nutteloze informatieronde begonnen of zijn compaan Olivier Maingain gooit olie op het vuur door de uitbreiding van Brussel weer op tafel te gooien.
Het meest voor het hoofd stotende is de oorverdovende stilte van de Shame en NietInOnzeNaam mensen. De betogers en protesteerders tegen het uitblijven van een regering waren zogezegd tegen het nationalisme. Waarom geen protest tegen het Franstalige nationalisme van Maingain en co? Het roepen om een Franstalige corridor tussen Brussel en Wallonie is toch puur Hitler, te vergelijken met de roep om een Duitse corridor door Polen? Blijkbaar zijn onze pure dames en heren uit de culturele sector alleen gechokeerd door nationalisme dat een taalgroep verdedigt tegen expansionisme, en niet door nationalisme van inwijkelingen die hun wil opdringen aan lokale inwoners. De wereld op zijn kop. Het irrationele van de kunst, wellicht.
Ondertussen is het voor iedereen duidelijk dat er geen echte uitweg uit de crisis meer overblijft. Behalve verkiezingen, die hopelijk voor de zoveelste keer een signaal geven dat er met de 60 percent Vlamingen in dit land niet meer kan gesold worden. Ja, een nieuwe regering is nodig, maar alleen als die regering oplossingen vindt voor de economische crisis en voor het wanbeleid waar de paarse regeringen de aanzet toe gegeven hebben. Economische vooruitgang, meer justitie, minder zinloos geweld, het kan alleen met een efficiente regering. De traditionele partijen van rood, blauw, oranje en groen hebben al getoond dat ze het niet kunnen. Een regering van nationale eenheid tussen diezelfde partijen wordt een regering van de lethargie.
De enige uitweg zijn verkiezingen met een duidelijk signaal van de kiezer voor meer Vlaanderen en meer efficientie.
woensdag 26 januari 2011
Shame!?
We moeten beschaamd zijn. Omdat wij Vlamingen, die een taal hebben die zo locaal is, zo hoog van de toren durven blazen.
Dat was de boodschap van de zogenaamde Shame-betoging van vorig weekend. We mogen zo'n 60 procent van de Belgische bevolking uitmaken, maar ons locale taaltje doet ons de das om. De minderheid spreekt een wereldtaal en dus mag die de lakens uitdelen.
Voor een betoging die zogezegd de politici tot redelijkheid wilt aanzetten, mag die redenering gezien zijn. Ze verraadt de mentaliteit die erachter schuilt: Vlamingen, geef je over, anders vergaat de wereld.
Ja, ook wij voelen dat er een nieuwe regering nodig is. Maar een nieuwe regering die capituleert voor eisen van Franstaligen, koninklijk paleis en socialisten is geen regering die het land ook maar een greintje vooruit zal helpen.
De regering die nodig is, is er een die radicale keuzes kan maken op de vlakken van economie, administratie, asielbeleid, veiligheid en onderwijs. Zo'n regering zal er niet komen door altijd ja te zeggen tegen Franstalige eisen. Daarom is het nu meer dan ooit nodig om het been stijf te houden en te tonen dat het Vlaanderen menens is met de eis tot hervormingen.
Buiten de Shame-betoging lieten ook de 'artiesten, kunstenaars en intellectuelen' weer van zich horen met het oude verhaal dat de Vlamingen - en vooral de Vlaamse nationalisten - 'bekrompen' zouden zijn. Niets van - als dat waar is, dan zijn ook de Amazoneindianen en de Australische aboriginals bekrompen, want ook zij vechten tegen assimilatie van buitenaf, voor het verdedigen van hun eigen culturen, talen, identiteit tegen opslorping door wereldtalen. Dat mensen die zich intellectueel noemen defensief nationalisme zien als bekrompen, en het expansionistische nationalisme van het FDF en van andere Franstaligen niet durven benoemen, vernietigt hun geloofwaardigheid.
Shame, inderdaad.
Dat was de boodschap van de zogenaamde Shame-betoging van vorig weekend. We mogen zo'n 60 procent van de Belgische bevolking uitmaken, maar ons locale taaltje doet ons de das om. De minderheid spreekt een wereldtaal en dus mag die de lakens uitdelen.
Voor een betoging die zogezegd de politici tot redelijkheid wilt aanzetten, mag die redenering gezien zijn. Ze verraadt de mentaliteit die erachter schuilt: Vlamingen, geef je over, anders vergaat de wereld.
Ja, ook wij voelen dat er een nieuwe regering nodig is. Maar een nieuwe regering die capituleert voor eisen van Franstaligen, koninklijk paleis en socialisten is geen regering die het land ook maar een greintje vooruit zal helpen.
De regering die nodig is, is er een die radicale keuzes kan maken op de vlakken van economie, administratie, asielbeleid, veiligheid en onderwijs. Zo'n regering zal er niet komen door altijd ja te zeggen tegen Franstalige eisen. Daarom is het nu meer dan ooit nodig om het been stijf te houden en te tonen dat het Vlaanderen menens is met de eis tot hervormingen.
Buiten de Shame-betoging lieten ook de 'artiesten, kunstenaars en intellectuelen' weer van zich horen met het oude verhaal dat de Vlamingen - en vooral de Vlaamse nationalisten - 'bekrompen' zouden zijn. Niets van - als dat waar is, dan zijn ook de Amazoneindianen en de Australische aboriginals bekrompen, want ook zij vechten tegen assimilatie van buitenaf, voor het verdedigen van hun eigen culturen, talen, identiteit tegen opslorping door wereldtalen. Dat mensen die zich intellectueel noemen defensief nationalisme zien als bekrompen, en het expansionistische nationalisme van het FDF en van andere Franstaligen niet durven benoemen, vernietigt hun geloofwaardigheid.
Shame, inderdaad.
Abonneren op:
Posts (Atom)
