Vlaanderen +

Nu eens niet een boekbespreking, maar goed nieuws uit de sector opiniepeilingen.
Akkoord, peilingen zijn ver van nauwkeurig, slaan vaak de bal mis, en zijn op hun best maar een doorlichting op 1 moment dat nooit exact terugkomt.
Maar toch ben ik blij om die recente peiling van dan nog een Franstalige krant, de Libre Belgique.
Waarom? Omdat de partijen die de nadruk leggen op meer rechten tot zelfontplooiing voor Vlaanderen - m.a.w. wat de andere partijen vaak beschrijven als 'onbelangrijke dingen' - blijkbaar sterker in hun schoenen staan dan velen aannemen.
Eerst en vooral is er de sprong voorwaarts van de N-VA, van de al spectaculaire 13 procent uit de verkiezingen tot 15 procent. Zo springen ze zomaar twee klassieke partijen voorbij - de aanmodderende politiek-correcte SP.A maar ook de 'Open' VLD, jarenlang de partij van de premier en nu onder leiding van een onverdachte Belgicist. Dan is er ook nog de ijzersterke populariteit van N-VA leider Bart De Wever, met 33 procent samen op kop met Kris Peeters.
De tweede grote verrassing is iets wat ik niet voor mogelijk hield: het Vlaams Belang dat vooruitspringt van 15 procent naar 17 procent. Ondanks de stijging van de N-VA, waarvan ik vermoedde dat ze vooral kiezers van het Belang zouden afsnoepen. Ondanks de openlijke ruzie tussen de lijn Vanhecke-Morel en de lijn Dewinter-Annemans over de hervormingen van voorzitter Bruno Valkeniers. Opmerkelijk dat zo'n duidelijke ruzie in een partij waar we dat niet gewoon van zijn.
De LDD is de zwakke schakel in dit Vlaamse groeiverhaal, al houdt de partij stand op zo'n 7 procent op hetzelfde niveau als Groen.
In totaal betekent dit meer dan 39 procent van de 'stemmen' voor wat ik gewoonlijk Forza Flandria noem, maar ook de naam Vlaanderen + zou kunnen krijgen.
De redenen? Het Zenne-verhaal met de minister van het milieugekke Ecolo die er niet in slaagt om het milieu van haar eigen streek te vrijwaren van een ramp maar liever naar een wereldmilieufeest hotst? Het zoveelste 'non' van Madame Toujours Plus Non? Ik heb er het raden naar, maar ik hoop alleen dat alle Vlaamsgezinden zich sterk houden en niet toegeven. De peiling van La Libre Belgique toont dat eerlijkheid en standvastigheid lonen.
De CD&V mag dan nog de grootste zijn, maar ook haar Vlaamse achterban, hoe groot of klein die ook mag zijn, kan zich gesterkt voelen door deze motie van vertrouwen in de Vlaamse politici.

Vlaanderen, Afrika

In zijn bijdrage tot het boek 'De Vlaamse Republiek: van Utopie tot Project' vergelijkt Ludo Abicht Vlaanderen met de Belgische ex-kolonies in Afrika: wingewesten van de arrogante Franstalige elite en het Hof van Laken, en slachtoffers die de negatieve praktijken van de kolonizatoren dreigen over te nemen in hun onafhankelijke periode. Wat we zelf doen, doen we nog op z'n Belgisch.
Toch lijkt hij ook vooruitgang te merken, zoals waar hij de omgekeerde houding tegenover Laken beschrijft: 50 jaar geleden waren de Walen en linksen republikeinen, terwijl Vlaanderen kost wat kost aan de Saksen-Coburgs wou vasthouden, nu zijn linksen en Franstaligen de grootste fans van het feodaal-monarchistische establishment, terwijl Vlaanderen die bedoeningen begint kotsbeu te worden.
Tot slot pleit Abicht voor een open, internationalistisch, solidair Vlaanderen. Dat Vlaanderen moet volgens mij echter eerst het juk van de gedwongen solidariteit met de Waals-Brusselse staat en met het Hof van Laken van zich afgooien, voor het echt internationalistisch kan worden. Het huidige systeem is niet internationalistisch, het is Francofiel. Pas als we de Francofilie en de mislukte Afrikaanse avonturen van Laken achter ons weggooien, kunnen we echt zien dat de wereld groter is dan de Francofonie en Afrika.
Dan pas kan Vlaanderen de echte voluntaristische solidariteit en de echte volledige wereld ontdekken.

Links in een Open Vlaanderen

Luc Van Doorslaer heeft het in zijn bijdrage tot De Vlaamse Republiek over het kunstmatige van het Belgenland en over hoe links geen angst hoeft te hebben voor een nieuw, onafhankelijk Vlaanderen.
Zoals zovele Vlaamsgezinden vindt ook hij de Belgische staat een kunstmatig project dat clasht met het door taal en cultuur aan mekaar verbonden Vlaanderen. De Belgische staat is een creatie, een constructie, en in de 19e eeuw misschien modern, maar nu een anachronisme.
Van Doorslaer hekelt ook de 'heterofilie' van links, het dwepen met het andere ten koste van het eigene, een beetje een spiegelbeeld van het ultranationalisme als je het mij vraagt: altijd het andere beter vinden dan het eigene. Van Doorslaer vermeldt terecht hoe links zich altijd vergist heeft, eerst door het communisme de hemel in te prijzen - iets wat de Che Guevara en Fidel Castro cultussen nog een resultaat van zijn - en het kapitalisme en de Amerikanen te vervloeken. Die foute 'heterofilie' lijkt zich nu te herhalen, maar met de Islam, en meer bepaald zelfs de radicale variant ervan. Ook de liefde tot de Belgische staat, het koningshuis, het Wallonie van de PS-autocratie, lijkt een variant van die historische vergissing.
Van Doorslaer roept links om om volwassen met Vlaanderen om te gaan. Hij zegt dat Vlaanderen niet van nature rechts is, evenmin als Nederlanders of Schotten gierig zijn en Walen lui. Het maakt dat links zich vastketent aan het conservatieve monarchistisch Belgicisme, in een soort linkse contrareformatiebeweging. In een onafhankelijk Vlaanderen zou er ruim plaats zijn voor een nieuwe linkse beweging, vindt hij.
Tot slot veroordeelt Van Doorslaer ook nog het arrogante nationalisme van de Franstaligen, die geen enkele notie van solidariteit met de Vlamingen bezitten en hun taalarrogantie onverdroten voort willen zetten.

De Vlaming als plattelander

Ondertussen heb ik het boek over De Vlaamse Republiek al uitgelezen, maar wel nog geen tijd gevonden om het hoofdstuk per hoofdstuk te bespreken.

In zijn voorwoord bespreekt Eric Defoort terecht hoe het onafhankelijkheidsdebat van een irrealistische curiositeit tot een echte optie voor de nabije toekomst uitgegroeid is. Defoor ziet het nieuwe Vlaanderen als op de buitenwereld gericht en als deel van een Europese constructie maar - waar ik niet met hem akkoord ga - ook als deel van een confederatie met Nederland en met wat overblijft van Franstalig Belgie. Natuurlijk zal Vlaanderen nauwe banden hebben met zijn buren, maar voor mij hoeft het niet zo nauw als een confederatie.

In het eerste hoofdstuk schrijft Johan Sanctorum hoe de Vlaming eerst zijn mentaliteit van underdog moet afschudden voor hij zich ten volle kan inzette voor de onafhankelijkheid. Die mentaliteit heeft de Vlaming ingelepeld gekregen door de Franstalige machtsgreep van 1830, de samenwerking van de bourgeoisie met de Kerk, de partijdigheid van Laken en nu recentelijk, de Vlamingenhaat van het Vlaamse culturele establishment. Auteurs waren vroeger verondersteld kritisch te staan tegenover regering, establishment en gevestigde waarden, maar nu zie je bij ons in Vlaanderen net het omgekeerde. De culturele Bekende Vlamingen spuwen op alles wat Vlaams is, zingen lofredes op de onverkozen dynastie in Laken, en vinden Vlamingen verzuurd en bekrompen, al geven ze zelf zo vaak blijk van een eigen vorm van verzuring en bekrompenheid door de Franstalige arrogantie in alles te volgen.

De Vlaamse anti-racisten zijn ook anti-Vlaamse racisten geworden. Elke Vlaming is een racist, terwijl racisme bij andere volkeren blijkbaar verzwegen wordt als niet belangrijk. Als Jean-Marie Le Pen het in Frankrijk tot de tweede ronde van de presidentsverkiezingen brengt, zijn de Fransen dan niet meer racistisch dan de Vlamingen? De auteurs die zogezegd het racisme bestrijden, lijden zelf aan een ernstige vorm van anti-Vlaams racisme, zegt Sanctorum. Om zichzelf te 'zuiveren,' gaan sommige Vlaamse artiesten in het Waalse land wonen, maar daar worden ze niet altijd verwelkomd.

Sanctorum ziet vier soorten Vlaamse underdogs:

- de 'propere' Vlamingen die braaf bij het Belgische establishment aanleunen.

- de kritische Vlamingen die anti zijn maar niet weten waar ze voor zijn. Sanctorum vermeldt de Lijst Dedecker als de partij van deze Vlamingen, maar daar ga ik niet mee akkoord. De LDD is in de eerste plaats liberaal, slechts in de tweede plaats Vlaamsgezind. De vorm van de nieuwe Vlaamse Republiek is voor de LDD een efficiente, gedebureaucratiseerde, liberale economische entiteit.

- de romantische Vlamingen die net zoals de voorzitter van de N-VA houden van lekker eten en er een Boergondische levensstijl op nahouden. Te eenvoudig als beschrijving van deze partij, vind ik.

- de Vlaamse geuzen die het underdog-zijn tot een pluspunt verhogen. Daarmee bedoelt Sanctorum natuurlijk het Vlaams Belang.

Misschien moet hij voor mij nog een vijfde kategorie uitvinden: de realistische nieuw-Vlaming. Ik ben geen nieuwe Vlaming, maar ik ben pas een bewuste voorstander van meer Vlaanderen en Vlaamse onafhankelijkheid geworden door in het buitenland te wonen en te beseffen hoe belachelijk onefficient Belgie geworden is.

Voor meer over het boek De Vlaamse Republiek, blijf je deze blog lezen. Voor meer over Johan Sanctorum, bekijk je best zijn blog, http://www.visionair-belgie.be/.

Het Boek van de Vlaamse Republiek

Tijdens een zeldzaam bezoek aan Vlaanderen heb ik een boek gekocht over de Vlaamse zaak: De Vlaamse Republiek: van Utopie tot Project - Denksporen naar Vlaamse Onafhankelijkheid.
Tot mijn verbazing was bij De Standaard Boekhandel op het Muntplein te Brussel ook het Mitterrand-epos van Koen Dillen - alias Vincent Gounod - nog te koop, maar ik wou me, ook om redenen van bagagegewicht, tot minder volumineuze werken beperken. Het nieuwste boek van Jean-Marie Dedecker, 'Hoofddoek of Blinddoek?,' was net nog niet te koop, dus veel keuze had ik niet.
Zelf heb ik ook een hele weg afgelegd van Vlaams-sympathieke christen-democraat tot overtuigd tegenstander van het Belgenland met zijn muf socialistisch-monarchistisch establishment, en daar lijkt dit boek precies ook over te gaan.
Het is niet van de hand van een meesterauteur, wel van talrijke columnisten en ideemakers, o.l.v. populaire blogger Johan Sanctorum. Op het eerste zicht lijkt zowel links als rechts aan het woord te komen in dit boek, en dat maakt het dubbel zo interessant. Het komt blijkbaar niet uit 1 ideologische hoek, maar laat debat toe binnen het spoor naar onafhankelijkheid.
Mijn bedoeling is u, de bloglezer, mee te laten lezen met mij. Na elke bijdrage hoop ik de tijd te vinden om op deze blog mijn opinie te geven over het stuk dat ik juist gelezen heb, met mijn positieve en negatieve commentaar. Al vermoed ik dat die laatste niet zo uitgebreid zal zijn. Een boek dat durft het onderwerp van een Vlaamse Republiek naar voor te brengen op een niet-partijpolitiek-gebonden manier is op zich al een doorbraak in ons politiek-correcte medialandschap.

Antwerpen of Molenbeek?

Trends-ster Frans Crols trapte een harde deur in toen hij deze zomer een Vlaanderen zonder Brussel bepleitte. Nu staat hij niet meer alleen: ook het Comite Vlaanderen Onafhankelijk ziet het niet meer zitten in Brussel. De groep is radikaal voorstander van Antwerpen als hoofdstad van de toekomstige Vlaamse staat in Europa. Antwerps chauvinisme?
Kijk maar naar het nieuws uit Brussel de laatste dagen, en je moet al niet extreem zijn om er meewarig het hoofd bij te schudden. Behalve de Fransdolle cultuur-imperialistische streken van het FDF, doen nu ook onze allochtone landgenoten hun best om de reputatie van Brussel naar de lappen te helpen.
De naam 'Brussel' stond al symbool voor politiek onvermogen, voor inefficiente centralisatie, voor de spilzucht van het ondemocratische Europa, voor de vuilste stad van Europa. Molenbeek mag dan maar een deel van Brussel zijn, maar wat zich daar afspeelt, is typisch voor het imago van de Belgische hoofdstad: laat maar gaan, niets helpt meer.
Daarom heel begrijpelijk dat er zich meer en meer Vlamingen van die stad afkeren. Brussel zal nooit weer Vlaams worden. De Franstaligen zullen de stad alleen loslaten als die helemaal in islamitische handen terecht komt.
Daarom de suggestie van het Comitee Vlaanderen Onafhankelijk: laat Brussel als een tweetalig speciaal gebied, een Washington D.C. van Europa. Maar onder een voorwaarde waar absoluut niet aan te tornen valt: de randgemeenten zijn Vlaams en blijven Vlaams. Geen grote Brussel-Metropool, waar de verfransing verder kan toeslaan. Het wordt tijd dat Vlaanderen durft met de vuist op de tafel te slaan. Splits Brussel-Halle-Vilvoorde zonder financiele, territoriale of andere toegevingen. Vlaanderen kan weg zonder Brussel, maar Brussel is weinig leefbaar zonder Vlaanderen, dus kunnen wij eigenlijk een hefboom gebruiken.
Welke stad de hoofdstad van Vlaanderen wordt, is minder belangrijk, maar een internationaal zo verwenste warboel als Brussel zijn we liever kwijt dan rijk.

IJzerwake / Zonder Brussel

Zoals in mijn profiel aangegeven, ben ik nog nooit van mijn leven naar een IJzerbedevaart of -wake geweest. Mijn reden? Toen ik de gelegenheid had om te gaan, had ik er gewoon geen belangstelling voor. En nu woon ik te veraf om er te geraken. Moest ik nog in Vlaanderen wonen, zou ik er op af gaan? Ik denk van wel. Gewoon om te tonen dat er Vlamingen zijn die wel degelijk een toekomst willen voor Vlaanderen, voor een ander Vlaanderen.

Is dat ander Vlaanderen een Vlaanderen zonder Brussel? Een interessante voorzet van Frans Crols, de man van Trends die ik enorm respecteer. Zijn tijdschrift, al is het economisch, is een zeldzame vogel in het Vlaamse medialandschap. Een niet-politiek-correcte brok leescultuur.
Om terug te keren naar Brussel, de eerste reactie, ook van vele toehoorders op de IJzerwake, was dat de Vlaamse hoofdstad bij Vlaanderen hoort. Begrijpelijk, historisch is het een Vlaamse stad met een rijke Vlaamse cultuur. Maar er is ook de realiteit van het heden. Brussel is in de handen van een rabiate Franstalige meerderheid, met het racistische, ultranationalistische en expansionistische FDF als symbool. Straks wordt die radicale Franstalige meerderheid misschien nog vervangen door een radicale islamitische meerderheid.
Wij Vlamingen moeten ons afvragen: is een dergelijk Brussel een plus voor een onafhankelijk Vlaanderen, of een minus, een last? Volgens Crols is het duidelijk het laatste, en ik vrees dat ik hem moet gelijk geven. Een Vlaanderen met een Franstalig/Islamitische relstad aan zijn been is geen hoopvol Vlaanderen, geen vredig of samenlevend Vlaanderen.
Velen dromen er nog van dat de Franstalige Brusselaars in een referendum over hun toekomst - voor zover referenda gehouden worden in dit land - eerder voor een welvarend Vlaanderen dan voor een sukkelend Wallonie zullen stemmen. Ik geloof daar zo niet in. De rabiate Franstaligen zullen kost wat kost in een Franstalig geheel willen opgaan.
De absolute must voor Vlaanderen is dat wanneer het tot een scheiding komt, de Vlaamse politici die over de toekomst beslissen weer geen toegevingen doen - en Brussel laten vertrekken zonder dat het stukken uit de Vlaamse Rand wegscheurt. Brussel kan de rol spelen van een Europese hoofdstad - het zogenaamde Brussels DC - maar de Rand moet Vlaams blijven. Het vertrek van Brussel uit Vlaanderen kan als een toegeving verpakt worden om de Franstalige haatgroepen wat te sussen, maar er kan niets meer.

21 juli: Feest voor Wie?

21 juli is weer een vrije dag, en de grote feestdag van de Belgische natie.

Maar voor wie is het echt feest?

Voor de eerste familie van het land, die zich nog verder kan verrijken op de kosten van de al veel geplaagde belastingbetaler, in het bijzonder de Vlaming. Een ongeloofwaardige uithaal naar de graaicultuur zal daar niets aan veranderen. De grootste graaiers van het afgelopen jaar waren ongetwijfeld de heren van Fortis, van wie Maurice Lippens toch niet kan beschouwd worden als een grote vijand van het paleis.

Feest ook, voor de Franstalige partijen, in het bijzonder de PS, die hun hegemonie over de federale regering nog duidelijk versterkt hebben. 12 Franstalige ministers en staatssecretarissen tegenover 10 Vlamingen, in een land waar de echte verhouding van de bevolking minstens omgekeerd ligt. De PS slaagt er bovendien in een internationale kolderfiguur als Michel Daerden de federale regering binnen te loodsen. De PS, de partij die ook niet vies is van een potje graaicultuur.

Tenslotte ook nog feest voor de illegalen. Dankzij de nieuwe benoemingen van Franstalige ministers worden duizenden buitenlanders binnenkort stevig in ons land verankerd zonder dat er veel controle hoeft verwacht te worden over hun echte achtergrond. Ik heb niets tegen echte vluchtelingen voor moorddadige regimes in Iran, Birma of Noord-Korea, maar hebben wij hier plaats voor allen? De nieuwe regularisatieronde geeft twee indrukken: het doet er niet toe of de vluchtelingen echt zijn of niet, brave mensen of misdadigers, iedereen is welkom, en het is niet de laatste ronde, zitten er tegen Kerstmis weer duizenden asielzoekers in kerken, universiteiten of op kranen, ze zullen weer geregulariseerd worden.

21 juli, een feest. Om te huilen.

De Ploeg met de Gele Trui

We wisten al welke ploeg Vlaanderen zou besturen, nu kennen we ook de renners.
De N-VA zorgt voor een oude bekende, Geert Bourgeois, maar ook voor de grote verrassing, Philippe Muyters. De keuze van de laatste lijkt sommige mensen in het verkeerde keelgat geschoten te zijn, met woorden als 'neofiet' en 'konijn' als resultaat. Muyters is niet verkozen door het volk, dus is zijn deelname aan de regering een blijk van gebrek aan respect voor de demokratie, beweren sommigen. Ik ga daar volledig niet mee akkoord. Het is soms een frisse beurt iemand van buiten de professionele politiek aan het werk te zetten. Muyters is niet bepaald een onervaren groentje, hij kan zijn ervaring van buiten de politiek goed gebruiken in het domein waar hij nu belandt. In tijden van economische crisis is het trouwens uitstekend figuren met praktische economische ervaring - i.p.v. pure ivorentorenkennis - in de ploeg te hebben. Voorbeeld Kris Peeters.
Dus proficiat, N-VA. Een goede verrassing.
Bij de CD&V krijgen we vooral gevestigde waarden. Joke Schauvliege ken ik niet, maar op natuur en cultuur kan ze zonder veel brokken te maken wel een imago opbouwen.
De losse band in de ploeg komt natuurlijk van bij de SP.A. Frank Vandenbroucke uit het peloton gesmeten, Freya terug binnen - het archetype van de politieke dynastie toegepast op het socialisme. Ingrid Lieten is een onbekende, opnieuw iemand met managerservaring die goed van pas kan komen, zolang ze niet zomaar de bureaucratie en het staatsbeheer van de economie van de daken schreeuwt. We moeten nog zien of ze een vakbondsfavoriet is of een realistische manager. Als er ergens op die gele trui rode bolletjes staan, dan is dat het gevolg van de keuze voor Pascal Smet. Het had erger kunnen zijn, Bert Anciaux lag al op de loer voor een nieuwe job. Smet is misschien minder mediatiek, maar zijn appeasementpolitiek ten overstaan van het FDF in de Brusselse Rand is bij het grote publiek niet onbesproken voorbij gegaan. Hopelijk wordt hij niet de struikelsteen wanneer de typisch Vlaamse thema's op tafel komen.
Het is ook met die Vlaamse thema's dat er twijfels over de nieuwe regering binnensluipen. Brussel-Halle-Vilvoorde? Zelfs het woord 'onverwijld' komt hier niet aan te pas. De N-VA zal hard moeten vechten om bij de volgende verkiezingen niet als een zeepbel uit elkaar te spatten. We wensen het de pas gehuwde Bart De Wever en zijn uitbreidende partij niet aan. Vlaanderen is niet gediend met nog een mislukte Volksunie.
Dus wensen we succes aan de nieuwe regering, aan de N-VA, en hopen we dat Vlaanderen er na deze regeringsperiode er beter op staat.

11 Juli

Ik heb nog nooit 11 juli gevierd. Nog nooit een Vlaamse vlag uitgehangen of de Vlaamse Leeuw gezongen.
Dit jaar zou ik het wel vieren, moest ik een vlag hebben, en moest ik de buren willen wakker houden.
Na de verkiezingen zag ik N-VA met 13 procent, het Vlaams Belang met 15 procent, en LDD met meer dan 7 procent. Voor de twee laatste, was dat wel een nederlaag volgens de media - Vlaams Belang voor de eerste keer fors achteruit, maar toch nog wel de tweede grootste. LDD was in de peilingen tot 16 procent geraakt, en wilde zelf 10 procent bereiken.
Zelf ben ik wellicht te liberaal om bij het Vlaams Belang aan te sluiten, te christen-democratisch om volledig in het LDD op te gaan, en te wantrouwig van de traditionele partijen om alles op de N-VA in te zetten. Daarom zit ik hier te dromen van een Forza Flandria, geen stijve eenheidspartij, zelfs niet noodzakelijk een kartellijst, maar een ruime alliantie, of zelfs maar een coalitie, van gelijkgestemden met een minimumprogramma dat sterk en positief uitkomt voor een nieuw, demokratisch en Europees Vlaanderen.
Dat N-VA in de regering kon geraken, was uitstekend nieuws om te vieren. Tot dat ik natuurlijk vernam, dat het in een coalitie met de SP.A zou zijn, een van de minst Vlaamsgezinde partijen in de Vlaamse politiek.
Nu zal N-VA om elk been moeten vechten. Het wordt een harde rit bergop, en resultaten aan het einde van de rit zijn niet verzekerd. Ik hoop dat ik de volgende 11 juli ook nog kan vieren. Ik wens de N-VA het beste, maar ik vrees het ergste. Die Vlaamse vlag, die koop ik tijdens mijn volgend bezoek aan Vlaanderen.