Plan B = O2 en V-woorden

Bij gebrek aan enige vooruitgang zijn de tenoren van de Vlaamse politiek ons plots met wiskundig-klinkende termen om de oren beginnen te slaan: Plan B, O2 (grote O, kleine 2) en het V-woord.
Het Plan B van de VRT, de Ordelijke Opdeling van Gerolf Annemans, en het V-woord 'verkiezingen' van de partijen.
Dat de VRT - bekend als een broeinest van monarchistische socialisten en Vlaamse Vlamingenhaters - een uitzending besteed aan de idee van een Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring is een enorme stap voorwaarts. Het toont dat de onafhankelijkheid - waarvoor een bepaalde partij al decennia lang in een hoekje is geduwd - eindelijk eens uit de taboesfeer geraakt.
De Ordelijke Opdeling is een onderzoek naar de mogelijkheden en de kosten en baten van een praktische uitwerking van dat onafhankelijkheidsidee. Jammer genoeg zal het boek wegens de partijkaart van zijn auteur maar beperkt verdeeld worden, en zullen kandidaat-lezers wellicht de drempel naar het lokaal VB-secretariaat moeten oversteken.
Het V-woord dan is voor een keer niet Vlaanderen, maar verkiezingen. De zoveelste koninklijke bricoleur, Johan Vandelanotte, lijkt bijna klaar met zijn werk, maar veel vuurwerk hoeven we er niet van te verwachten. Zijn rapport zal alleen maar voor de zoveelste keer tonen wat meer en meer mensen beseffen: het Belgenland is niet meer te regeren. Hef het dus op en laat Vlamingen en Walen hun eigen weg gaan, Vlaanderen als een onafhankelijke republiek binnen Europese Unie en NAVO, en Wallonie als wat het zelf wilt.
Nieuwe verkiezingen zullen weinig oplossen. Alleen als ze uitdraaien op een nog grotere overwinning voor de V-partijen - en dat zijn wel de Vlaamse partijen, N-VA, Vlaams Belang en LDD - kan er sprake zijn van vooruitgang. Anders zullen dezelfde problemen weer te voorschijn komen na de verkiezingen, met mogelijk nog langere onderhandelingen en een gevaar voor te grote toegevingen die opnieuw enkel dienen om de rottende lijkengeur van de Belgische constructie te verdoezelen.
De Ordelijke Opdeling is in om het even welke situatie de meest aan te raden weg.

Van Preformatie tot Predeclaratie

Wie dacht dat een combinatie van de grootste hervormingsgezinde partij van Vlaanderen en de meest autoritaire, conservatieve kracht in het Franstalige gebied een wonderoplossing zou vinden, is er aan voor de moeite.
Het concept van de preformatie heeft niet kunnen verbergen dat de afgrond tussen Vlaanderen en de Franstaligen te groot is. Na al het gepraat over B-H-V, de financieringswet en Copernicus, is het nu tijd voor een oplossing.
Die oplossing is nu geen nieuwe verkiezingen, geen noodregering, geen regering van nationale eenheid of van technocraten, maar een conclusie die al lang had moeten duidelijk zijn: Vlaanderen en Wallonie kunnen elk hun eigen weg zoeken, elk oplossingen zoeken die passen voor hun eigen problemen in plaats van oplossingen toepassen die de problemen alleen maar erger maken.
Het wordt tijd dat Vlaanderen zelf het heft in eigen handen neemt, niet om de Walen te kleineren, maar om zelf de eigen toekomst en welvaart veilig te stellen. Zoals het nu verloopt nog eens tien jaar verder gaan, zo komt Vlaanderen altijd maar dichter bij Derde Wereld status. Het wordt tijd dat het Vlaams Parlement een initiatief neemt. Geen preformatie meer, maar een predeclaratie voor een keuze voor onafhankelijkheid. Wat Wallonie doet, onafhankelijkheid, fusie met Frankrijk, dat wordt haar eigen keuze.
Vlaanderen moet kiezen, nu, in 2010, voor haar welvaart, toekomst en onafhankelijkheid. Geen enkele pre-, in-, re- of andere -formatie zal daar ook maar iets kunnen aan verhelpen. Het Belgenland werkt niet meer, maar Vlaanderen als onafhankelijk land in Europa wel.

11 juli 2010

Gelukkige 11 juli.
Dit jaar niet zo maar een Vlaamse feestdag, maar ook de eerste feestdag sedert de historische verkiezingen van 13 juni, die de Vlaamsgezinde partijen naar bijna de helft van de stemmen duwden.
Wat is er in die maand sedert de verkiezingen gebeurd?
Bitter weinig, maar onder het ingewikkelde Belgische systeem was misschien niets anders te verwachten.
Het meest verontrustende is dat we lijken af te stevenen op het omgekeerde van wat de kiezer gewild heeft. De beloften van meer Vlaanderen en meer efficient bestuur lijken in nauwe schoentjes te geraken, aangezien aan Waalse kant de PS-dinosaurus de verkiezingen met glans overleefd heeft.
Na de beloftevolle periode van Bart De Wever als informateur heeft het establishment nu weer een nieuwe toverformule uit de mouw geschud: de preformateur, en dat is niemand minder dan PS-baas Elio di Rupo, de man die ook verwacht wordt de regering te leiden die de verkiezingsuitslag vertaalt naar meer Vlaanderen en meer efficient bestuur. Maar wie gelooft dat?
We zijn optimist en hopen dat er met de PS en zonder de door het ultranationalistische FDF gegijzelde MR verregaande hervormingen mogelijk zijn, maar we zijn er ook van bewust, dat net zoals de MR het FDF heeft en de CdH haar Madame Non, de PS het thuis is van de Happart-clan. Het zou dus fout zijn te denken dat Elio di Rupo geen communautaire bagage met zich meesleept en zo hervormingsgezind is als de socialismevriendelijke pers hem afschildert.
De vraag is natuurlijk ook hoe ver de N-VA bereid is te gaan voor Vlaanderen. Vervalt die partij na haar schitterende overwinning in een passieve Volksunie-rol en laat ze alles over zich gaan met de vage belofte dat we na vier jaar 1 cm dichter bij het echte volwassen Vlaanderen gaan aankomen, of durft ze haar overwinning verzilveren en tegen het establishment in voor meer Vlaanderen ijveren?
De nabije toekomst zal het uitmaken. Als de N-VA niet slaagt, dan zal ze bij de volgende verkiezingen ongetwijfeld afgestraft worden en de rol van grote partij voor goed verliezen. Als ze wel durft de Vlaamse eisen te blijven verdedigen, dan kan ze nog groeien en Vlaanderen echt uit het moeras trekken. Deze 11 juli blijf ik nog in de tweede optie geloven.

V-Dag in V-land

Het is gelukt.
Wat de opiniepeilingen voorspelden, wat niemand durfde te geloven, het is gebeurd. De Vlamingen hebben gekozen voor Vlaanderen en voor verandering.
De N-VA begon in de peilingen als bijna even groot als de CD&V. Dan kwam de vraag of ze de 20 procent zou halen. Peilingen rukten op naar de 26 procent. Het resultaat: het werd nog beter.
We stellen nu vast dat bijna de helft van de Vlamingen voor een V-partij gestemd hebben. Eerlijk is eerlijk, veel heeft te maken met de crisis, met de totale lethargie van de laatste jaren na de puinhopen van paars. Maar het is toch onontkoombaar vast te stellen dat de Vlamingen de oplossing van de crisis in 'meer Vlaanderen' gezocht hebben.
De arrogantie van het Waalse 'non' rond B-H-V, een zogezegd onbelangrijk thema in tijden van crisis, heeft de Vlamingen ertoe overgehaald eindelijk een scherpe keuze te maken. Een keuze, niet voor de rustige vastheid van het far niente, maar voor de vooruitgang en de actie. Het is nu de enorm zware taak van N-VA en Bart De Wever om die dromen te realizeren.
De tragiek van de verkiezingsuitslag is dat hij door ons politiek systeem opgezadeld wordt met de partij van Daerden, Flahaut en Onkelinckx, de experten van de blockage en het tegenovergestelde van wat de Vlamingen willen.
N-VA is de grootste van Vlaanderen en moet nu het initiatief nemen. Dat zal moeilijk zijn met een nieuwe, onverwachts grote, ploeg van onbekende en onervaren nieuwe lichting parlementairen. Daarom zouden alle Vlamingen, van welke politieke achtergrond ook, de N-VA en de nieuwe regering wat meer tijd moeten geven. Het kan niet allemaal binnen 24 uren gebeuren, maar de hoop en de wil is er.
Nog even terug naar de V-partijen. Ja, het Vlaams Belang heeft de zwaarste nederlaag uit zijn geschiedenis beleefd. Maar uitgeteld of vermorzeld, zoals sommige media beweren, is niet juist. De partij zit nog altijd in hetzelfde peloton als Open VLD, SP.A en nu ook CD&V. De middenmoot. Als het N-VA ooit in de problemen geraakt - en ik hoop dat dat niet gebeurd want slecht voor Vlaanderen - dan kan een deel van haar stemmen terugvloeien naar het Vlaams Belang, op voorwaarde dat deze partij haar imago aanpast. Het Vlaams Belang zal altijd nodig zijn als zweeppartij, als de partij die de weg wijst voor sommige thema's.
De LDD tenslotte is ten onder gegaan aan haar grootste minpunt: het imago van een eenmanspartij. Het is nu wellicht te laat om daar nog iets aan te doen, te meer daar precies die ene man ook de enige overgebleven verkozene is in het Belgisch parlement. Meer ideeen, meer personeel, meer economie zonder tafelspringerij, dat is het wat Vlaanderen verlangt van LDD. De partij zal de klap van 13 juni, de verjaardag van haar voorzitter, moeilijk te boven komen. Maar toch kan zij nog bijdragen leveren tot een nieuw Vlaanderen.
Na V-dag in ons nieuwe V-land, hebben we nu ook nood aan een nieuwe dynamische mentaliteit en een optimisme dat beantwoord wordt door daden.
Vanaf nu is het woord aan de N-VA.

Tweederangsburgers

Neen, ik heb het niet over migranten, niet over de inwoners van BHV. Ik heb het over Vlamingen in het buitenland.

Ja, ik weet het wel, vroeger telden we helemaal niet mee. Geen stemplicht maar ook geen stemrecht.

Nu kunnen we toch stemmen. Tenminste in nationale en Europese verkiezingen. Sommigen van ons toch.

Die mensen die dicht genoeg bij een Belgische diplomatieke post of bij het thuisland wonen.

Maar voor vele kiezers is dat niet het geval. Een voorbeeld: ondergetekende.

Mijn stembrieven kreeg ik mooi tegen vrijdagavond, de laatste werkdag voor 13 juni, na de sluitingsuren van de locale postkantoren. In de praktijk betekent dit dat ik al gestemd heb voor 13 juni - volkomen wettelijk - maar dat ik pas na 13 juni - om precies te zijn, op maandag 14 juni - mijn stembrieven kan gaan verzenden. Ik kan die maar verzenden nadat ze al in een Vlaamse provinciehoofdstad zouden moeten aangekomen zijn. Een brief die met de luchtpost van hier naar het thuisland reist, zit in het beste geval iets minder dan een week onderweg, in het slechtste geval 10 dagen of meer.

Kan ik dan geen koerierdienst gebruiken? Neen, niet anderhalve dag voor de verkiezingsdatum. Het enige wat nog zou kunnen werken, is zelf vrijdagavond op een vlucht naar West-Europa springen, en persoonlijk mijn stembrieven in de bus van het kiesbureau te kippen. Geef toe, geen oplossing.

Dan had ik maar zo slim moeten zijn om niet per post te willen stemmen en dan zelf naar de dichtstbijzijnde Belgische diplomatieke vestiging te gaan om mijn keuze uit te brengen, hoor ik u zeggen? Ook pech. In mijn geval zou dat een vlucht van minstens twee uren betekenen op een dag dat ik moet werken en moeilijk vrij kan nemen. Niet iedereen woont dichtbij een wereldstad met een Belgische ambassade.

Daarom hoop ik op geen vervroegde verkiezingen meer, en op meer rechten voor Vlaamse kiezers in het buitenland. Het zijn niet allemaal Franstalige MR-supporters die zich in BHV ingeschreven hebben.

Ik heb dus braaf met een rood potlood dat hier rondslingerde de twee stembrieven ingevuld, ze elk in een envelop gestopt, en samen met een ondertekend formulier dat moet bewijzen dat ik mijn stemplicht vervuld heb, in een grotere envelop gestopt. Maandagmorgen bij het eerste ochtendgloren doe ik ze dan op de post, al weet ik dat die dames en heren die mijn stem gekregen hebben, ze eigenlijk nooit echt zullen krijgen. Toch deze keer niet.

Deze week hadden we ook in Nederland opmerkelijke verkiezingen, maar ja, die datum lag al maanden vast. Voor Vlaanderen hoop ik dat de peilingen - hoe ongeloofwaardig die soms ook klinken - alvast juist zijn voor de N-VA. Dat de grootste partij van Vlaanderen er echt 1 is die om Vlaanderen en de Vlamingen geeft. Het Vlaams Belang zal wellicht achteruitgaan, hoe ver is nog onduidelijk. Lijst Dedecker vecht om over de kiesdrempel te blijven, en ik gun het hen van harte. Een LDD met 4 procent van de stemmen is een jammerlijk verlies, wat men ook van die partij en van haar voorzitter mag denken.
Jammer genoeg zal mijn bijdrage aan de verkiezingsresultaten heel beperkt blijven door omstandigheden buiten mijn controle, maar ik hoop nog altijd dat 13 juni de geschiedenis ingaat als V-Dag.

V - 1

V min 1. Een week voor de verkiezingen zijn wij, en volgens de recentste peilingen lijken de kiezers voor nog meer Vlaanderen gekozen te hebben dan een maand geleden leek te gebeuren.
De voorzichtigste ramingen, ook van mijnentwege, leken de N-VA in het beste geval juist tegen de 20 procent te geven, dicht bij maar nog achter de eeuwige eerste, CD&V. Het Vlaams Belang zou achteruit gaan, niemand weet hoe veel. Lijst Dedecker leek ten dode opgeschreven, vooral na de recentste 'incidenten' - het opnemen van een overlopende socialistische imam, het 'zatte' optreden van de grote leider, de vakantie van de senaatlijsttrekker.
Nu lijkt plots alles veranderd. Als we de recentste peiling mogen geloven, gaat de N-VA niet zomaar vooruit. De partij - een paar jaar terug nog een minipartij - zou van omvang verdubbelen en zelfs de vroegere grote kartelbroer achter zich laten. Vlaams Belang zou nog steeds krimpen - al weten we nog niet of de brutale moord op een vrederechter en een griffier door een voormalig asielzoeker daar iets aan kan veranderen. En Lijst Dedecker lijkt gered en uit de risicozone.
Geloof ik in die peilingen? Natuurlijk niet, het zijn maar peilingen. Zoals politici zelf zo vaak zeggen, de echte peiling, die gebeurt de dag van de verkiezingen.
Het is wel enorm hoopgevend dat zo'n 42 procent van de Vlamingen - als je de scores van de drie V-partijen mij mekaar optelt - een keuze maken voor Vlaanderen. Misschien nog niet voor een onafhankelijk Vlaanderen, maar het gaat toch die richting uit. Het is een stem tegen de Corridor van Milquet, die plotseling Adolf Hitler navolgt, de man die een corridor wou tussen Oost-Pruisen en zijn Duitse Rijk. Een stem tegen het agressieve expansionisme van extreem-nationalist Olivier Maingain. Een stem ook tegen het niet-regeren van de regeringen Leterme en Van Rompuy, die ons nalieten met een Griekse economie en een Derde Wereld justitie.
Nog een week en we weten of de kiezers werkelijk een nieuw Vlaanderen willen. Daarna begint het harde werk. Tonen dat je de kiezer trouw blijft en geen nieuwe Leterme wordt. V betekent ook verandering.

V voor Verkiezingen

De kogel is door de kerk. 13 juni krijgen we historische verkiezingen.
Nu zijn er tegen deze verkiezingen allerlei bezwaren. Eerst en vooral is er het argument van de ongrondwettelijkheid wegens het voortbestaan van het monsterkiesdistrict BHV. Hebben de tegenstanders en mogelijke boycotters gelijk om deze verkiezingen links te laten liggen? Zuiver grondwettelijk natuurlijk, maar het zou onverstandig zijn om zoiets echt te doen. We hebben nu de mooiste kans die we ooit gehad hebben om een boodschap via verkiezingen te vertalen. De boodschap dat Vlamingen na 2000 jaar kolonialisme en onderwerping aan anderen er genoeg van hebben. De Vlamingen willen meer Vlaanderen, meer autonomie, meer rechten om de eigen toekomst te beslissen zonder bemoeienissen van anderen die zelfs de moeite niet willen doen om onze taal te leren. Als je zo'n kans laat liggen door een boycott, dan stem je onrechtstreeks voor de tegenstanders van Vlaamse autonomie.
Het tweede bezwaar tegen verkiezingen komt van de clan Stijn Meuris. Stemmen leidt tot niets, politici zijn incompetent, en die hele heisa is alleen gepruts in de marge. En dat komt dan uit de hoek van degenen die het Vlaams Belang en de LDD altijd verweten aan 'populisme' en 'anti-politiek' te doen. Nu zeggen ze zelf dat politiek rot is en we beter niet stemmen. Hoe meer anti-politiek kan men nog zijn. Zoals de andere groep hierboven, zal ook deze houding er toe leiden dat de verkeerden meer macht krijgen dan ze verdienen. De beste oplossing voor Meuris is natuurlijk de afschaffing van de kiesplicht, een maatregel die al zo lang besproken wordt maar er niet door komt omdat partijen altijd vermoeden dat de andere partij er voordeel zal bij halen.
Wie wint er de verkiezingen?
Voor het ogenblik lijkt de N-VA het uitstekend te doen. Geen wonder door de perikelen rond BHV. Alleen mag je het vel van de beer niet te vroeg verkopen. Denk terug aan LDD, dat 16 procent zou halen, maar dat was voor de detective-affaire en het gezigzag van Dirk Vijnck. Zie ook de Britse verkiezingen, waar LibDem-leider Nick Clegg na zijn televisieoptreden de anderen al van de troon gestoten had maar in de echte verkiezingen het blijkbaar niet zo goed deed.
Bij de N-VA heb je ook de storm in het glas water van de Westvlaamse kieslijst en het feit dat een Vlaams minister meedoet aan een verkiezing waarin hij geen zetel wilt winnen. Belgische politieke cultuur in het nieuwe Vlaanderen.
De overloop van Siegfried Bracke is nog een element dat op twee manieren kan geinterpreteerd worden. Ofwel heb je een rode rakker die eieren voor zijn geld kiest en een nieuwe politieke carriere best ziet zitten bij om het even welke partij, als hij maar wint. Ofwel heb je een rode rakker die eindelijk beseft dat er voor een sociaal beleid een goed draaiende economie nodig is, en dat die bij ons alleen nog mogelijk is in een Vlaams kader. Ik hoop dat de komst van Bracke minder N-VA kiezers naar het Vlaams Belang verjaagt dan het linkse en centrumlinkse kiezers naar de Vlaamse zaak trekt.
De algemene prognose ziet N-VA winnen door sterk vooruit te gaan - volgens Vers l'Avenir zelfs naar een eerste positie - maar laten we dus hopen dat het geen hype wordt.
Het Vlaams Belang zou goed moeten zitten omdat deze verkiezingen zich rond een Vlaams thema afspelen. Het probleem is natuurlijk dat de N-VA de rol speelt van de kaper op de kust. Ook zijn er de interne ruzies, met Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel op kop, maar ook het recente vertrek van enkele andere partijleden op lager niveau. Ruzie binnen een partij is nooit goede reclame. Het Vlaams Belang staat dus ondanks het thema van de verkiezingen op verlies. De N-VA zal daar wel van profiteren, maar laten we niet denken dat het verlies van de ene automatisch de winst van de andere betekent. De groei van N-VA zal ook wel gesteund worden door ontgoochelden uit de CD&V.
De derde V-partij en de meest bedreigde uit de rij is de LDD. Bij het Vlaams Belang hebben ze die partij wel nooit als Vlaams willen beschouwen, maar het is een feit dat de judo-trainer een partij gesticht heeft die het liberalisme als nooit te voren Vlaams ingekleurd heeft. De partij lijkt de hype voorbij te zijn - een waarschuwing voor N-VA - met volgens sommigen een 50/50 kans dat de volledige ondergang nabij is. Ik hoop van niet, omdat elke Vlaamsvoelende partij een versterking is van de Vlaamse zaak. Als LDD beneden de 5 procent duikelt, dan heb je 3 tot 4 procent Vlaamsgezinden die niet meegerekend worden in het verhaal van de volgende paar jaren.
In tegenstelling tot partijmilitanten, zal ik dus niet blij zijn als er ook maar 1 V-partij zware klappen krijgt. Alleen als alle V-partijen samen vooruitgaan, komt het nieuwe Vlaanderen dichterbij. Dat is de zin van Forza Flandria: meer Vlaanderen over de partijgrenzen heen.

Puin Ruimen

De regering is gevallen en er is geen akkoord over de splitsing van Brussel/Halle-Vilvoorde. Slecht nieuws? Op korte termijn zeker niet, want dat akkoord, een "oplossing" zoals de ex-regering het stelde, zou ontoelaatbare toegevingen van Vlaamse kant met zich meegebracht hebben die de verfransing van Vlaanderen nog zou versneld hebben.
De Franstaligen, met ultranationalist Olivier Maingain, hebben weer al eens getoond dat ze maar 1 woord verstaan, en dat is Non. De grondwet en de wet respecteren, dat kunnen ze niet. Eerst moeten ze toegevingen krijgen, en dan nog kunnen ze de grondwet niet laten spelen zoals in een normale democratie zou moeten gelden.
Als de Open VLD haar beloften houdt - en ik ben een radicaal skepticus op dat vlak - dan kan het Parlement de splitsing van B/H-V stemmen. De vraag is of het zo ver gaat komen. De Open VLD staat niet bekend om haar Vlaamsvoelend verleden, en dan is er nog de ultieme systeempartij, de CD&V. Nu dat Laken het ontslag van de regering nog "in beraad" neemt, kunnen we ook daar een trukendoos verwachten. Laken zou weer een of andere "bemiddelaar" of "informateur" of ander dergelijk creatuur kunnen te voorschijn toveren die dan met een akkoord afkomt waar weer geen echte splitsing of geen echte indamming van de verfransing van Vlaams Brabant in voor komt.
We hebben dus reden om blij te zijn dat er geen slechte B/H-V oplossing gekomen is, maar we moeten nu extra op onze hoede zijn voor nieuwe schaduwspelen.
Het enige wat de gewone Vlaming nu kan doen is een signaal aan de elite van Brussel dat het zo niet verder kan. Dus eerst naar de spoedbetoging van vanavond in Vilvoorde, en dan het puin ruimen van 180 jaar wanbeheer.

Agressief en Defensief Nationalisme

Het woord 'nationalisme' doet bij sommigen de maag overslaan en tot het beeld leiden van racisme, fascisme en massamoord. Als met nationalisme, bedoelt wordt dat men alles van zijn eigen cultuur of volk beter vindt dan om het even wat van andere volkeren, als men zichzelf superieur voelt en neerkijkt op alles dat van verder dan de grens komt, dan zeg ik ja, daar kan ik me ook niet in vinden.
Maar als het nationalisme gaat over het verdedigen van de eigen waarden, de eigen cultuur, de eigen tradities tegen een oprukkende cultuur of heilsleer die die wilt verdringen, zeg maar cultureel imperialisme, dan vind u mij aan de frontlijn van dat nationalisme.
Vlaanderen is al meer dan 2000 jaar bezet door Romeinen, Franken, Spanjaarden, Oostenrijkers, Fransen, Nederlanders, Duitsers en Franstaligen, en dus hebben heel wat Vlaanderen het moeilijk met een assertief, defensief nationalisme. Het over ons laten rollen van tanks hebben we van jongsaf geleerd.
In andere streken leren ze beter van zich af te bijten: de Franstalige Quebecois zullen zich niet laten opzwelgen door de grote Amerikaans-Canadees-Engelstalige mastodont. De Basken en Catalanen willen geen randprovincies worden van het grote Spanje. Zo vind je ook nog elders in Europa volkeren die niet het onderspit willen delven ten opzichte van een grotere cultuur, vaak aanwezig binnen dezelfde nationale staat. Denk aan de Schotten en Welsh, de Franstaligen en Duitstaligen in het Italiaanse noorden, de Italiaanstaligen in Kroatie.
Ook wij Vlamingen horen in die rij thuis. Wij verdedigen onze taal, onze cultuur, onze eigenheid tegen een oprukkend cultuurimperialisme. Wij, Vlamingen, zijn het niet die onze taal opleggen aan inwoners van andere regio's. Wij, Vlamingen, zijn het niet die andere regio's vertellen hoe ze hun economie, hun justitie, hun milieu moeten gaan beheren.
En toch zijn wij het, Vlamingen, die de verwijten moeten incasseren dat we egoistisch, racistisch, fascistisch, en ja, nationalistisch, zijn. Terwijl Vlamingen juist de braafste minst-nationalistische mensen zijn in de wereld, brave zielen die alles vredig ondergaan.
Tegenover dat defensief nationalisme heb je het agressief of expansionistisch nationalisme, het nationalisme van een volk dat zijn wil, zijn taal, zijn cultuur wilt opleggen aan een andere regio. Het schuwt geen middelen om dat doel te bereiken, zelfs het demoniseren van de vijand en het spuiten van leugens niet. Hoe kan je het anders verklaren dat iemand die 10 tot 40 jaar in een regio woont, nog de locale taal niet kent? Er zijn honderden Fransen en Vlamingen die Chinees of Russisch hebben geleerd, en dat zijn dan zogezegd twee van de moeilijkste talen ter wereld.
Het agressief nationalisme heeft daar geen boodschap aan, want het enige doelwit is expansie. Dat was zo voor extreme nationalisten als Napoleon en Hitler, en dat is vandaag de dag nog zo voor ... Olivier Maingain.

Het Congocomplex

Ja, we hebben een historische band met Congo. Maar is het na meer dan 100 jaar kolonizatie en 50 jaar onafhankelijkheid nog nodig dat we een 'speciale' band met Congo onderhouden? Neen.
Congo en Vlaanderen waren beiden wingewesten voor 1 bepaalde familie uit Laken, en zo zaten we in hetzelfde bootje. Maar nu het Afrikaanse land onafhankelijk is, is het meer dan ooit tijd om ongezonde bemoeienis een halt toe te roepen. Moeten wij ons verontschuldigen voor wat er meer dan een eeuw fout gelopen is in de relatie tussen ons en Congo? Neen, omdat wij - u en ik - niet degenen zijn die het fout hebben laten lopen. Als er iemand bij ons zich moet verontschuldigen, dan is dat die familie uit Laken.
Moeten wij Congo helemaal links laten liggen alsof het niet bestaat? Neen, maar we moeten het behandelen als elk ander land op deze aardbol. Als er rampen zijn, moeten we hulp verlenen zoals we dat zouden doen met Haiti of Chili. Als we economische relaties kunnen onderhouden, dan doen we dat, zonder overdreven toegevingen en zonder meerderwaardigheids- of minderwaardigheidsgevoel. Als de mensenrechten er geschonden worden, moeten we dat durven aanklagen en er maatregelen tegen treffen.
Ja, er is een Congonostalgie aanwezig vanwege de vele Vlamingen, missionarissen en anderen, die rechtstreeks met en in Congo bezig geweest zijn. Maar dat mag ons niet verblinden voor het feit dat de wereld meer is dan Congo. Zelfs in Afrika zijn er landen waar we meer goeds kunnen teweegbrengen dan in Congo, denk aan Botswana, Namibia, Ghana. Landen met uitzicht op beterschap. Dan zijn er nog de 'nieuwe' landen op het Aziatische continent, zoals India, dat zowel economische ontwikkeling als ontwikkelingshulp aantrekt.
De koning naar Congo sturen om te helpen 'vieren' en de soldaten van een repressief regime in Brussel rondjes laten lopen is een totaal verkeerde boodschap. Het is de oude boodschap van 'Ik hou van dit land, zijn volk en zijn leiders.'
De 50e verjaardag van de onafhankelijkheid is een meer dan goed ogenblik om eindelijk te durven zeggen 'Adieu, Congo.'

De Val van LDD?

Het doet altijd een beetje pijn als je hoort dat een Vlaamse partij het slecht doet. Ook als die Vlaamsgezinde partij door andere Vlaamsgezinden ofwel als niet Vlaams genoeg of als te populistisch wordt omschreven.

Er is natuurlijk nog altijd het verhaal van het vel van de beer, maar de media, in het bijzonder Knack en De Standaard, hebben vandaag de Lijst Dedecker al voor dood verklaard.

Oorzaak - zeg maar de recentste in een rij - is de uitlating van LDD partijideoloog Boudewijn Bouckaert dat hij een hergroepering van liberale krachten ziet na 2011, onder het leiderschap van de Open VLD, dus niet zijn eigen LDD, die in de peilingen een jaar terug zowaar de traditionele liberale partij het nakijken leek te geven.

Het meest verrassende in Bouckaert's betoog is dat hij de nieuwe Open VLD-voorzitter, Alexander Decroo, bewondert. Uiterst merkwaardig, want is Decroo niet de zoon van ons land's meest volbloed-Belgicist? De bestaansredenen van LDD zijn dat de Open VLD te Belgicistisch is, te links en dus te ver van echte liberale waarden, en te laks op het vlak van migratieproblemen. Heeft de jonge Decroo ook maar iets gedaan wat dat imago veranderd heeft? Wij hebben het niet gezien.

Jean-Marie Dedecker en Jurgen Verstrepen hebben al ontstemd gereageerd. Maar het is het zoveelste element dat de LDD, haar leden en haar kiezers, moet ontmoedigen. Ondanks het brul-imago van de voorzitter is er met LDD wel duidelijk een nieuwe kracht opgestaan, die van het echt-Vlaamse liberalisme, een kracht die de oude Franstalige liberale bourgeoisie achter zich laat en durft te kiezen voor Vlaanderen. Deze kracht zomaar opofferen om terug onder de vleugels van de Open VLD te kruipen, zou een verzwakking van het Vlaamse kamp betekenen.

Aan de andere kant kan je zeggen dat een wegkwijnen van LDD een Forza Flandria dichterbij brengt. De echte Vlaamsvoelende LDD-leden en -kiezers kunnen ofwel terecht bij de N-VA of bij het Vlaams Belang, zeker wat betreft degenen die eerder in de andere richting trokken. Maar in de opiniepeilingen zullen er straks maar twee partijen meer zijn die als 'Vlaams' of 'V+' partijen bij mekaar opgeteld worden, en dat is voor de kiezer toch een verschraling, zeker als de meer liberale LDD'ers hun leiders gedwee volgen naar Open VLD.

Lijst Dedecker is een uniek avontuur geworden in de Vlaamse politieke geschiedenis, maar laten we hopen dat het gediend heeft om het Vlaamse kamp op blijvende basis te versterken, en het meer geweest is dan een snel uitdovende vlam.

De Ordelijke Opdeling: De Slogans Voorbij

De Ordelijke Opdeling of o2=zuurstof is de titel van het recente werkstuk van het Vlaams Belang en Gerolf Annemans met voorstellen voor een rustige opdeling van het Belgenland en de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Geen oprichten van barrikaden, geen vuurgevechten in de straten na een opera, geen blokkades en massale vechtpartijen.
Ik heb al lang zitten uitkijken naar voorbeelden voor een Vlaamse grondwet, naar voorstellen voor hoe het moet eens Vlaanderen onafhankelijk wordt. Het document De Ordelijke Opdeling is de versie van het Vlaams Belang. Als voorbeelden nemen zij natuurlijk de Fluwelen Scheiding van de Tsjechen en Slovaken, de eeuw-oude splitsing van Zweden en Noorwegen, en het uiterst recente uiteengaan van het grote Servie en het kleine Montenegro.
Misschien zullen critici zeggen dat het met Vlaanderen niet zo eenvoudig kan, en dat is tot op een hoogte juist: ons probleem is vooral de toekomst van Brussel. Tweetalige hoofdstad van Vlaanderen of stadsstaat in confederatie met Vlaanderen, zoals Annemans voorstelt? Of Europese hoofdstadzone zonder Vlaamse component? Vrijbuitersstad in handen van de internationale mafia met een beperkte 'can-go zone' voor de Eurocraten?
In elk geval hoop ik nu dat zowel de N-VA als de Lijst Dedecker met hun eigen visie over het toekomstig Vlaanderen naar voor komen. Het is gemakkelijk om te staan roepen voor een onafhankelijk Vlaanderen, dat willen we allemaal, zeker nadat het Belgenland ons het vuile water van de Zenne en de verziekte no-go atmosfeer van Anderlecht geschonken heeft. Meer dan ooit hebben we nood aan een eigen huis met een frisse laag verf en nieuwe meubels. Documenten zoals De Ordelijke Opdeling leveren ons een plattegrond voor dat nieuwe huis.

Het Jaar van de N-VA

Gelukkig 2010 aan alle lezers ondertussen.

Volgens de Chinese kalender wordt 2010 het jaar van de tijger, maar als je de media doorneemt, lijkt het het jaar van de N-VA te worden.

La Libre Belgique had onlangs die peiling die de partij als de derde grootste van Vlaanderen plaatste - na de CD&V en het Vlaams Belang - maar voor de klassieke traditionele partijen Open VLD en SP.A, die twee van de grootste ideologische stromingen van de voorbije eeuw vertegenwoordigen. De Lijst Dedecker en Groen kwamen in het verhaal bijna niet meer voor, voorzover de laatste ooit een grote partij was kunnen worden.

Dan is er Knack, met als titel "De Goudmijnen van de N-VA" met een analyse over de rol van de partij bij de vorige verkiezingen. Volgens het onderzoek had zomaar 31 procent van de kiezers overwogen N-VA te stemmen. Dat is een waarschuwing van je welste, niet alleen aan de andere partijen, maar ook aan de N-VA zelf. Hoog scoren in een peiling of een onderzoek gebeurt al vaker, maar het resultaat behalen in echte verkiezingen, dat is wat anders, vraag het maar aan LDD.

Dan is er natuurlijk ook de negatieve berichtgeving, met De Standaard op kop. Groeipijnen teisteren de N-VA, beweerde die krant. Het werkwoord "teisteren" vond ik werkelijk te ver, want als een partij door iets geteisterd wordt, dan verwacht je in peilingen al gauw een diepe val. De politiek-correcte krant had het vooral over de twijfel die heerst over de talenten van Philippe Muyters als minister, en de vermeende lage kwaliteit van sommige nieuwe parlementsleden zonder ze te noemen. Ook vermelde de krant het feit dat de andere partijen nu weten wie de vijand is, en zich in de volgende verkiezingscampagne niet meer zullen verkijken op het fenomeen LDD.

Het grootste gevaar voor de N-VA komt van een naam uit het verleden: de Volksunie. Zoals het Vlaams Belang zo graag opmerkt, als er echt hard onderhandeld wordt over echte Vlaamse thema's - noem maar BHV als voorbeeld - dan zal de N-VA zich niet van zijn zachtste kant mogen laten zien. Eerst iets beloven en dan er onder uit trekken als het onmogelijk blijkt, kan 1 keer werken juist voor verkiezingen, maar geen twee of drie keer. De partij zal haar Vlaamse eisen niet zoals de Volksunie in het verleden naar de achtergrond mogen schuiven bij het geringste Waalse gekraai, anders wordt de partij gewoon een CD&V+. Hopelijk hebben de lessen van het kartel de leiders en leden van de N-VA genoeg bijgeleerd.

Wij wensen de N-VA, net zoals alle andere Vlaamsvoelende partijen en individuen, een standvastig Jaar van de Tijger, en we kijken ook met grote belangstelling uit naar het inhoudelijk congres dat de partij tegen eind dit jaar moet houden.