11 juli 2010

Gelukkige 11 juli.
Dit jaar niet zo maar een Vlaamse feestdag, maar ook de eerste feestdag sedert de historische verkiezingen van 13 juni, die de Vlaamsgezinde partijen naar bijna de helft van de stemmen duwden.
Wat is er in die maand sedert de verkiezingen gebeurd?
Bitter weinig, maar onder het ingewikkelde Belgische systeem was misschien niets anders te verwachten.
Het meest verontrustende is dat we lijken af te stevenen op het omgekeerde van wat de kiezer gewild heeft. De beloften van meer Vlaanderen en meer efficient bestuur lijken in nauwe schoentjes te geraken, aangezien aan Waalse kant de PS-dinosaurus de verkiezingen met glans overleefd heeft.
Na de beloftevolle periode van Bart De Wever als informateur heeft het establishment nu weer een nieuwe toverformule uit de mouw geschud: de preformateur, en dat is niemand minder dan PS-baas Elio di Rupo, de man die ook verwacht wordt de regering te leiden die de verkiezingsuitslag vertaalt naar meer Vlaanderen en meer efficient bestuur. Maar wie gelooft dat?
We zijn optimist en hopen dat er met de PS en zonder de door het ultranationalistische FDF gegijzelde MR verregaande hervormingen mogelijk zijn, maar we zijn er ook van bewust, dat net zoals de MR het FDF heeft en de CdH haar Madame Non, de PS het thuis is van de Happart-clan. Het zou dus fout zijn te denken dat Elio di Rupo geen communautaire bagage met zich meesleept en zo hervormingsgezind is als de socialismevriendelijke pers hem afschildert.
De vraag is natuurlijk ook hoe ver de N-VA bereid is te gaan voor Vlaanderen. Vervalt die partij na haar schitterende overwinning in een passieve Volksunie-rol en laat ze alles over zich gaan met de vage belofte dat we na vier jaar 1 cm dichter bij het echte volwassen Vlaanderen gaan aankomen, of durft ze haar overwinning verzilveren en tegen het establishment in voor meer Vlaanderen ijveren?
De nabije toekomst zal het uitmaken. Als de N-VA niet slaagt, dan zal ze bij de volgende verkiezingen ongetwijfeld afgestraft worden en de rol van grote partij voor goed verliezen. Als ze wel durft de Vlaamse eisen te blijven verdedigen, dan kan ze nog groeien en Vlaanderen echt uit het moeras trekken. Deze 11 juli blijf ik nog in de tweede optie geloven.