21 juli: Feest voor Wie?

21 juli is weer een vrije dag, en de grote feestdag van de Belgische natie.

Maar voor wie is het echt feest?

Voor de eerste familie van het land, die zich nog verder kan verrijken op de kosten van de al veel geplaagde belastingbetaler, in het bijzonder de Vlaming. Een ongeloofwaardige uithaal naar de graaicultuur zal daar niets aan veranderen. De grootste graaiers van het afgelopen jaar waren ongetwijfeld de heren van Fortis, van wie Maurice Lippens toch niet kan beschouwd worden als een grote vijand van het paleis.

Feest ook, voor de Franstalige partijen, in het bijzonder de PS, die hun hegemonie over de federale regering nog duidelijk versterkt hebben. 12 Franstalige ministers en staatssecretarissen tegenover 10 Vlamingen, in een land waar de echte verhouding van de bevolking minstens omgekeerd ligt. De PS slaagt er bovendien in een internationale kolderfiguur als Michel Daerden de federale regering binnen te loodsen. De PS, de partij die ook niet vies is van een potje graaicultuur.

Tenslotte ook nog feest voor de illegalen. Dankzij de nieuwe benoemingen van Franstalige ministers worden duizenden buitenlanders binnenkort stevig in ons land verankerd zonder dat er veel controle hoeft verwacht te worden over hun echte achtergrond. Ik heb niets tegen echte vluchtelingen voor moorddadige regimes in Iran, Birma of Noord-Korea, maar hebben wij hier plaats voor allen? De nieuwe regularisatieronde geeft twee indrukken: het doet er niet toe of de vluchtelingen echt zijn of niet, brave mensen of misdadigers, iedereen is welkom, en het is niet de laatste ronde, zitten er tegen Kerstmis weer duizenden asielzoekers in kerken, universiteiten of op kranen, ze zullen weer geregulariseerd worden.

21 juli, een feest. Om te huilen.

De Ploeg met de Gele Trui

We wisten al welke ploeg Vlaanderen zou besturen, nu kennen we ook de renners.
De N-VA zorgt voor een oude bekende, Geert Bourgeois, maar ook voor de grote verrassing, Philippe Muyters. De keuze van de laatste lijkt sommige mensen in het verkeerde keelgat geschoten te zijn, met woorden als 'neofiet' en 'konijn' als resultaat. Muyters is niet verkozen door het volk, dus is zijn deelname aan de regering een blijk van gebrek aan respect voor de demokratie, beweren sommigen. Ik ga daar volledig niet mee akkoord. Het is soms een frisse beurt iemand van buiten de professionele politiek aan het werk te zetten. Muyters is niet bepaald een onervaren groentje, hij kan zijn ervaring van buiten de politiek goed gebruiken in het domein waar hij nu belandt. In tijden van economische crisis is het trouwens uitstekend figuren met praktische economische ervaring - i.p.v. pure ivorentorenkennis - in de ploeg te hebben. Voorbeeld Kris Peeters.
Dus proficiat, N-VA. Een goede verrassing.
Bij de CD&V krijgen we vooral gevestigde waarden. Joke Schauvliege ken ik niet, maar op natuur en cultuur kan ze zonder veel brokken te maken wel een imago opbouwen.
De losse band in de ploeg komt natuurlijk van bij de SP.A. Frank Vandenbroucke uit het peloton gesmeten, Freya terug binnen - het archetype van de politieke dynastie toegepast op het socialisme. Ingrid Lieten is een onbekende, opnieuw iemand met managerservaring die goed van pas kan komen, zolang ze niet zomaar de bureaucratie en het staatsbeheer van de economie van de daken schreeuwt. We moeten nog zien of ze een vakbondsfavoriet is of een realistische manager. Als er ergens op die gele trui rode bolletjes staan, dan is dat het gevolg van de keuze voor Pascal Smet. Het had erger kunnen zijn, Bert Anciaux lag al op de loer voor een nieuwe job. Smet is misschien minder mediatiek, maar zijn appeasementpolitiek ten overstaan van het FDF in de Brusselse Rand is bij het grote publiek niet onbesproken voorbij gegaan. Hopelijk wordt hij niet de struikelsteen wanneer de typisch Vlaamse thema's op tafel komen.
Het is ook met die Vlaamse thema's dat er twijfels over de nieuwe regering binnensluipen. Brussel-Halle-Vilvoorde? Zelfs het woord 'onverwijld' komt hier niet aan te pas. De N-VA zal hard moeten vechten om bij de volgende verkiezingen niet als een zeepbel uit elkaar te spatten. We wensen het de pas gehuwde Bart De Wever en zijn uitbreidende partij niet aan. Vlaanderen is niet gediend met nog een mislukte Volksunie.
Dus wensen we succes aan de nieuwe regering, aan de N-VA, en hopen we dat Vlaanderen er na deze regeringsperiode er beter op staat.

11 Juli

Ik heb nog nooit 11 juli gevierd. Nog nooit een Vlaamse vlag uitgehangen of de Vlaamse Leeuw gezongen.
Dit jaar zou ik het wel vieren, moest ik een vlag hebben, en moest ik de buren willen wakker houden.
Na de verkiezingen zag ik N-VA met 13 procent, het Vlaams Belang met 15 procent, en LDD met meer dan 7 procent. Voor de twee laatste, was dat wel een nederlaag volgens de media - Vlaams Belang voor de eerste keer fors achteruit, maar toch nog wel de tweede grootste. LDD was in de peilingen tot 16 procent geraakt, en wilde zelf 10 procent bereiken.
Zelf ben ik wellicht te liberaal om bij het Vlaams Belang aan te sluiten, te christen-democratisch om volledig in het LDD op te gaan, en te wantrouwig van de traditionele partijen om alles op de N-VA in te zetten. Daarom zit ik hier te dromen van een Forza Flandria, geen stijve eenheidspartij, zelfs niet noodzakelijk een kartellijst, maar een ruime alliantie, of zelfs maar een coalitie, van gelijkgestemden met een minimumprogramma dat sterk en positief uitkomt voor een nieuw, demokratisch en Europees Vlaanderen.
Dat N-VA in de regering kon geraken, was uitstekend nieuws om te vieren. Tot dat ik natuurlijk vernam, dat het in een coalitie met de SP.A zou zijn, een van de minst Vlaamsgezinde partijen in de Vlaamse politiek.
Nu zal N-VA om elk been moeten vechten. Het wordt een harde rit bergop, en resultaten aan het einde van de rit zijn niet verzekerd. Ik hoop dat ik de volgende 11 juli ook nog kan vieren. Ik wens de N-VA het beste, maar ik vrees het ergste. Die Vlaamse vlag, die koop ik tijdens mijn volgend bezoek aan Vlaanderen.