Vlaanderen +

Nu eens niet een boekbespreking, maar goed nieuws uit de sector opiniepeilingen.
Akkoord, peilingen zijn ver van nauwkeurig, slaan vaak de bal mis, en zijn op hun best maar een doorlichting op 1 moment dat nooit exact terugkomt.
Maar toch ben ik blij om die recente peiling van dan nog een Franstalige krant, de Libre Belgique.
Waarom? Omdat de partijen die de nadruk leggen op meer rechten tot zelfontplooiing voor Vlaanderen - m.a.w. wat de andere partijen vaak beschrijven als 'onbelangrijke dingen' - blijkbaar sterker in hun schoenen staan dan velen aannemen.
Eerst en vooral is er de sprong voorwaarts van de N-VA, van de al spectaculaire 13 procent uit de verkiezingen tot 15 procent. Zo springen ze zomaar twee klassieke partijen voorbij - de aanmodderende politiek-correcte SP.A maar ook de 'Open' VLD, jarenlang de partij van de premier en nu onder leiding van een onverdachte Belgicist. Dan is er ook nog de ijzersterke populariteit van N-VA leider Bart De Wever, met 33 procent samen op kop met Kris Peeters.
De tweede grote verrassing is iets wat ik niet voor mogelijk hield: het Vlaams Belang dat vooruitspringt van 15 procent naar 17 procent. Ondanks de stijging van de N-VA, waarvan ik vermoedde dat ze vooral kiezers van het Belang zouden afsnoepen. Ondanks de openlijke ruzie tussen de lijn Vanhecke-Morel en de lijn Dewinter-Annemans over de hervormingen van voorzitter Bruno Valkeniers. Opmerkelijk dat zo'n duidelijke ruzie in een partij waar we dat niet gewoon van zijn.
De LDD is de zwakke schakel in dit Vlaamse groeiverhaal, al houdt de partij stand op zo'n 7 procent op hetzelfde niveau als Groen.
In totaal betekent dit meer dan 39 procent van de 'stemmen' voor wat ik gewoonlijk Forza Flandria noem, maar ook de naam Vlaanderen + zou kunnen krijgen.
De redenen? Het Zenne-verhaal met de minister van het milieugekke Ecolo die er niet in slaagt om het milieu van haar eigen streek te vrijwaren van een ramp maar liever naar een wereldmilieufeest hotst? Het zoveelste 'non' van Madame Toujours Plus Non? Ik heb er het raden naar, maar ik hoop alleen dat alle Vlaamsgezinden zich sterk houden en niet toegeven. De peiling van La Libre Belgique toont dat eerlijkheid en standvastigheid lonen.
De CD&V mag dan nog de grootste zijn, maar ook haar Vlaamse achterban, hoe groot of klein die ook mag zijn, kan zich gesterkt voelen door deze motie van vertrouwen in de Vlaamse politici.

Vlaanderen, Afrika

In zijn bijdrage tot het boek 'De Vlaamse Republiek: van Utopie tot Project' vergelijkt Ludo Abicht Vlaanderen met de Belgische ex-kolonies in Afrika: wingewesten van de arrogante Franstalige elite en het Hof van Laken, en slachtoffers die de negatieve praktijken van de kolonizatoren dreigen over te nemen in hun onafhankelijke periode. Wat we zelf doen, doen we nog op z'n Belgisch.
Toch lijkt hij ook vooruitgang te merken, zoals waar hij de omgekeerde houding tegenover Laken beschrijft: 50 jaar geleden waren de Walen en linksen republikeinen, terwijl Vlaanderen kost wat kost aan de Saksen-Coburgs wou vasthouden, nu zijn linksen en Franstaligen de grootste fans van het feodaal-monarchistische establishment, terwijl Vlaanderen die bedoeningen begint kotsbeu te worden.
Tot slot pleit Abicht voor een open, internationalistisch, solidair Vlaanderen. Dat Vlaanderen moet volgens mij echter eerst het juk van de gedwongen solidariteit met de Waals-Brusselse staat en met het Hof van Laken van zich afgooien, voor het echt internationalistisch kan worden. Het huidige systeem is niet internationalistisch, het is Francofiel. Pas als we de Francofilie en de mislukte Afrikaanse avonturen van Laken achter ons weggooien, kunnen we echt zien dat de wereld groter is dan de Francofonie en Afrika.
Dan pas kan Vlaanderen de echte voluntaristische solidariteit en de echte volledige wereld ontdekken.

Links in een Open Vlaanderen

Luc Van Doorslaer heeft het in zijn bijdrage tot De Vlaamse Republiek over het kunstmatige van het Belgenland en over hoe links geen angst hoeft te hebben voor een nieuw, onafhankelijk Vlaanderen.
Zoals zovele Vlaamsgezinden vindt ook hij de Belgische staat een kunstmatig project dat clasht met het door taal en cultuur aan mekaar verbonden Vlaanderen. De Belgische staat is een creatie, een constructie, en in de 19e eeuw misschien modern, maar nu een anachronisme.
Van Doorslaer hekelt ook de 'heterofilie' van links, het dwepen met het andere ten koste van het eigene, een beetje een spiegelbeeld van het ultranationalisme als je het mij vraagt: altijd het andere beter vinden dan het eigene. Van Doorslaer vermeldt terecht hoe links zich altijd vergist heeft, eerst door het communisme de hemel in te prijzen - iets wat de Che Guevara en Fidel Castro cultussen nog een resultaat van zijn - en het kapitalisme en de Amerikanen te vervloeken. Die foute 'heterofilie' lijkt zich nu te herhalen, maar met de Islam, en meer bepaald zelfs de radicale variant ervan. Ook de liefde tot de Belgische staat, het koningshuis, het Wallonie van de PS-autocratie, lijkt een variant van die historische vergissing.
Van Doorslaer roept links om om volwassen met Vlaanderen om te gaan. Hij zegt dat Vlaanderen niet van nature rechts is, evenmin als Nederlanders of Schotten gierig zijn en Walen lui. Het maakt dat links zich vastketent aan het conservatieve monarchistisch Belgicisme, in een soort linkse contrareformatiebeweging. In een onafhankelijk Vlaanderen zou er ruim plaats zijn voor een nieuwe linkse beweging, vindt hij.
Tot slot veroordeelt Van Doorslaer ook nog het arrogante nationalisme van de Franstaligen, die geen enkele notie van solidariteit met de Vlamingen bezitten en hun taalarrogantie onverdroten voort willen zetten.