De Lege Koekendoos

Wouter Beke is de recentste in een lange reeks van in- en andere formateurs die er het bijltje bij neerlegt. Maar nog trekken Laken en de Wetstraat niet de juiste conclusies. De koekendoos van Laken is ondertussen leeg tot op de bodem, maar toch zullen ze straks nog eens proberen mensen uit te sturen om vast te stellen dat er niets meer werkt. De beurt komt straks aan de winnaars van de verkiezingen van juni 2010, ofwel aan de Waalse socialistische Tsaar Elio I, ofwel aan de nieuwste politieke ster aan het politieke firmament, Bart De Wever.
Zullen die twee de patstelling doorbreken en bijna een jaar na de verkiezingen een Belgische regering te voorschijn toveren? Dat kan alleen als de ene kant zware toegevingen maakt aan de andere kant. De geschiedenis leert dat het gewoonlijk de Vlamingen die het eerst toegeven, maar deze keer lijkt het toch anders.
En dat is het precies, wat Laken, de Walen, links in Vlaanderen, en de 'niet in onze naam' bende van 'studenten,' artiesten en andere elitaire types niet kunnen smaken. Zij begrijpen het niet dat na 2000 jaar kolonisering, waarvan 181 jaar onder Franstalig gezag in het Belgische keurslijf, de Vlamingen nog durven te denken aan hun eigen belangen. De eerste partij die dat probeerde, verzeilde in een cordon sanitaire. Met de nieuwe partij is die taktiek veel moeilijker. De N-VA is al te groot geworden, staat ideologisch te dicht bij christen-democraten en liberalen - zoals bijv. Vincent Van Quickenborne deze week bevestigde, en is gewoon te populair. De kleine socialisten en groenen kunnen de rest niet overtuigen dat zo'n mastodont in een cordon sanitaire moet of kan gestopt worden, al heeft Tobback senior het wel geprobeerd.
Aan Vlaamse kant hebben alleen de SP.A en enkele postgepensioneerde 'krokodillen' uit het CVP-tijdperk het nog niet door wat de enige uitweg uit de politieke crisis is: het afbreken van het Belgische denkpatroon. Zij demoniseren alles wat naar 'nationalisme' neigt, maar vergeten daarbij handig dat zij zelf Belgische nationalisten zijn, en dat de meest nationalistische partij in dit land nog altijd het FDF is, de partij van de Franstalige dominantie en de territoriale corridors.
Laken en de Belgicisten zijn vooral bang van nieuwe verkiezingen die de 'impasse' - eigenlijk de overwinning van de strijd voor de Vlaamse ontvoogding - zou bevestigen. Daarom trachten zij het gepalaver met in- en andere formateurs nog belachelijk lang te rekken tot de datum van oktober 2012, in de hoop dat tegen dan misschien iedereen hen zal volgen en de schuld bij de N-VA leggen.
De oplossing voor de huidige toestand is duidelijk: nieuwe verkiezingen die aantonen dat de Vlaamse overwinning van juni 2010 geen lege doos was, en de voorbereiding van een nieuwe staatsstructuur. De Vlaamse onafhankelijkheid zal geen wonderen teweeg brengen, maar zij is de beste waarborg voor een breuk met het verleden en voor het lanceren van een nieuw dynamisch beleid dat het huidig immobilisme kan vervangen.

Na Osama

Proficiat, President Obama. Hij heeft het aangedurfd om het bevel te geven Osama Bin Laden aan te pakken, en verdient daarvoor lof. Een president met een zwakkere ruggegraat had wellicht gezwicht voor de woede van de moslimwereld, of voor de soevereiniteit van Pakistan, of voor het verwijt dat de terrorist een eerlijk proces had moeten krijgen, waarna hij nog jaren op kosten van de belastingbetaler een comfortabele gevangenschap had mogen doorbrengen.
President Obama heeft de juiste beslissing getroffen en mag daarvoor geprezen worden.
De grote eer gaat wel naar de Navy SEALs die hun eigen leven geriskeerd hebben, en de anonieme analisten die er jaren over gedaan hebben om alle tips te volgen en op het spoor te komen van de villa van de terroristenleider.
In de Verenigde Staten is een debat losgebroken tussen links en rechts of Obama nu gedaan heeft wat zijn voorganger George W. Bush nooit kon, en of en hoe martelen effect zou hebben gehad in het bekomen van de informatie die leidde tot de aanval op Osama.
Dat debat is zinloos: de echte vraag is of de dood van de leider van Al Qaeda het einde van de oorlog tegen de islamistische terreur inluidt.
Het grootste gevaar van de dood van Bin Laden is niet de korte 'backlash' die te verwachten valt van de kant van allerlei terroristen tegen het Westen. Het risico is dat de leiders in het Westen nu menen dat de dreiging van het Islamfundamentalisme over haar hoogtepunt heen. Niets is minder waar. De echte dreiging gaat niet alleen uit van mensen die geen probleem hebben met het vermoorden van duizenden mannen, vrouwen en kinderen, maar ook van diegenen die hun autoritaire levenswijze uit het Midden Oosten van de vroege Middeleeuwen aan de wereld willen opleggen. De sharia, het bedekken van de vrouw, de gewelddadige afwijzing van homo's en mannelijke gynecologen, de genitale verminking van vrouwen, het brutaal afslachten van dieren volgens zogezegde religieuze principes, dit zijn allemaal fenomenen die veel dichter bij ons staan en veel gevaarlijker zijn dan een bende samenzweerders in een luxevilla in Pakistan.
De strijd tegen de Islamfundamentalisten moet doorgaan, ook bij ons. Bin Laden mag dan dood zijn, maar zijn aanhangers en zijn naieve goedpraters leven nog onder ons.