Shame!?

We moeten beschaamd zijn. Omdat wij Vlamingen, die een taal hebben die zo locaal is, zo hoog van de toren durven blazen.
Dat was de boodschap van de zogenaamde Shame-betoging van vorig weekend. We mogen zo'n 60 procent van de Belgische bevolking uitmaken, maar ons locale taaltje doet ons de das om. De minderheid spreekt een wereldtaal en dus mag die de lakens uitdelen.
Voor een betoging die zogezegd de politici tot redelijkheid wilt aanzetten, mag die redenering gezien zijn. Ze verraadt de mentaliteit die erachter schuilt: Vlamingen, geef je over, anders vergaat de wereld.
Ja, ook wij voelen dat er een nieuwe regering nodig is. Maar een nieuwe regering die capituleert voor eisen van Franstaligen, koninklijk paleis en socialisten is geen regering die het land ook maar een greintje vooruit zal helpen.
De regering die nodig is, is er een die radicale keuzes kan maken op de vlakken van economie, administratie, asielbeleid, veiligheid en onderwijs. Zo'n regering zal er niet komen door altijd ja te zeggen tegen Franstalige eisen. Daarom is het nu meer dan ooit nodig om het been stijf te houden en te tonen dat het Vlaanderen menens is met de eis tot hervormingen.
Buiten de Shame-betoging lieten ook de 'artiesten, kunstenaars en intellectuelen' weer van zich horen met het oude verhaal dat de Vlamingen - en vooral de Vlaamse nationalisten - 'bekrompen' zouden zijn. Niets van - als dat waar is, dan zijn ook de Amazoneindianen en de Australische aboriginals bekrompen, want ook zij vechten tegen assimilatie van buitenaf, voor het verdedigen van hun eigen culturen, talen, identiteit tegen opslorping door wereldtalen. Dat mensen die zich intellectueel noemen defensief nationalisme zien als bekrompen, en het expansionistische nationalisme van het FDF en van andere Franstaligen niet durven benoemen, vernietigt hun geloofwaardigheid.
Shame, inderdaad.