11 Juli

Ik heb nog nooit 11 juli gevierd. Nog nooit een Vlaamse vlag uitgehangen of de Vlaamse Leeuw gezongen.
Dit jaar zou ik het wel vieren, moest ik een vlag hebben, en moest ik de buren willen wakker houden.
Na de verkiezingen zag ik N-VA met 13 procent, het Vlaams Belang met 15 procent, en LDD met meer dan 7 procent. Voor de twee laatste, was dat wel een nederlaag volgens de media - Vlaams Belang voor de eerste keer fors achteruit, maar toch nog wel de tweede grootste. LDD was in de peilingen tot 16 procent geraakt, en wilde zelf 10 procent bereiken.
Zelf ben ik wellicht te liberaal om bij het Vlaams Belang aan te sluiten, te christen-democratisch om volledig in het LDD op te gaan, en te wantrouwig van de traditionele partijen om alles op de N-VA in te zetten. Daarom zit ik hier te dromen van een Forza Flandria, geen stijve eenheidspartij, zelfs niet noodzakelijk een kartellijst, maar een ruime alliantie, of zelfs maar een coalitie, van gelijkgestemden met een minimumprogramma dat sterk en positief uitkomt voor een nieuw, demokratisch en Europees Vlaanderen.
Dat N-VA in de regering kon geraken, was uitstekend nieuws om te vieren. Tot dat ik natuurlijk vernam, dat het in een coalitie met de SP.A zou zijn, een van de minst Vlaamsgezinde partijen in de Vlaamse politiek.
Nu zal N-VA om elk been moeten vechten. Het wordt een harde rit bergop, en resultaten aan het einde van de rit zijn niet verzekerd. Ik hoop dat ik de volgende 11 juli ook nog kan vieren. Ik wens de N-VA het beste, maar ik vrees het ergste. Die Vlaamse vlag, die koop ik tijdens mijn volgend bezoek aan Vlaanderen.