21 juli is weer een vrije dag, en de grote feestdag van de Belgische natie.
Maar voor wie is het echt feest?
Voor de eerste familie van het land, die zich nog verder kan verrijken op de kosten van de al veel geplaagde belastingbetaler, in het bijzonder de Vlaming. Een ongeloofwaardige uithaal naar de graaicultuur zal daar niets aan veranderen. De grootste graaiers van het afgelopen jaar waren ongetwijfeld de heren van Fortis, van wie Maurice Lippens toch niet kan beschouwd worden als een grote vijand van het paleis.
Feest ook, voor de Franstalige partijen, in het bijzonder de PS, die hun hegemonie over de federale regering nog duidelijk versterkt hebben. 12 Franstalige ministers en staatssecretarissen tegenover 10 Vlamingen, in een land waar de echte verhouding van de bevolking minstens omgekeerd ligt. De PS slaagt er bovendien in een internationale kolderfiguur als Michel Daerden de federale regering binnen te loodsen. De PS, de partij die ook niet vies is van een potje graaicultuur.
Tenslotte ook nog feest voor de illegalen. Dankzij de nieuwe benoemingen van Franstalige ministers worden duizenden buitenlanders binnenkort stevig in ons land verankerd zonder dat er veel controle hoeft verwacht te worden over hun echte achtergrond. Ik heb niets tegen echte vluchtelingen voor moorddadige regimes in Iran, Birma of Noord-Korea, maar hebben wij hier plaats voor allen? De nieuwe regularisatieronde geeft twee indrukken: het doet er niet toe of de vluchtelingen echt zijn of niet, brave mensen of misdadigers, iedereen is welkom, en het is niet de laatste ronde, zitten er tegen Kerstmis weer duizenden asielzoekers in kerken, universiteiten of op kranen, ze zullen weer geregulariseerd worden.
21 juli, een feest. Om te huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten