De Lege Koekendoos

Wouter Beke is de recentste in een lange reeks van in- en andere formateurs die er het bijltje bij neerlegt. Maar nog trekken Laken en de Wetstraat niet de juiste conclusies. De koekendoos van Laken is ondertussen leeg tot op de bodem, maar toch zullen ze straks nog eens proberen mensen uit te sturen om vast te stellen dat er niets meer werkt. De beurt komt straks aan de winnaars van de verkiezingen van juni 2010, ofwel aan de Waalse socialistische Tsaar Elio I, ofwel aan de nieuwste politieke ster aan het politieke firmament, Bart De Wever.
Zullen die twee de patstelling doorbreken en bijna een jaar na de verkiezingen een Belgische regering te voorschijn toveren? Dat kan alleen als de ene kant zware toegevingen maakt aan de andere kant. De geschiedenis leert dat het gewoonlijk de Vlamingen die het eerst toegeven, maar deze keer lijkt het toch anders.
En dat is het precies, wat Laken, de Walen, links in Vlaanderen, en de 'niet in onze naam' bende van 'studenten,' artiesten en andere elitaire types niet kunnen smaken. Zij begrijpen het niet dat na 2000 jaar kolonisering, waarvan 181 jaar onder Franstalig gezag in het Belgische keurslijf, de Vlamingen nog durven te denken aan hun eigen belangen. De eerste partij die dat probeerde, verzeilde in een cordon sanitaire. Met de nieuwe partij is die taktiek veel moeilijker. De N-VA is al te groot geworden, staat ideologisch te dicht bij christen-democraten en liberalen - zoals bijv. Vincent Van Quickenborne deze week bevestigde, en is gewoon te populair. De kleine socialisten en groenen kunnen de rest niet overtuigen dat zo'n mastodont in een cordon sanitaire moet of kan gestopt worden, al heeft Tobback senior het wel geprobeerd.
Aan Vlaamse kant hebben alleen de SP.A en enkele postgepensioneerde 'krokodillen' uit het CVP-tijdperk het nog niet door wat de enige uitweg uit de politieke crisis is: het afbreken van het Belgische denkpatroon. Zij demoniseren alles wat naar 'nationalisme' neigt, maar vergeten daarbij handig dat zij zelf Belgische nationalisten zijn, en dat de meest nationalistische partij in dit land nog altijd het FDF is, de partij van de Franstalige dominantie en de territoriale corridors.
Laken en de Belgicisten zijn vooral bang van nieuwe verkiezingen die de 'impasse' - eigenlijk de overwinning van de strijd voor de Vlaamse ontvoogding - zou bevestigen. Daarom trachten zij het gepalaver met in- en andere formateurs nog belachelijk lang te rekken tot de datum van oktober 2012, in de hoop dat tegen dan misschien iedereen hen zal volgen en de schuld bij de N-VA leggen.
De oplossing voor de huidige toestand is duidelijk: nieuwe verkiezingen die aantonen dat de Vlaamse overwinning van juni 2010 geen lege doos was, en de voorbereiding van een nieuwe staatsstructuur. De Vlaamse onafhankelijkheid zal geen wonderen teweeg brengen, maar zij is de beste waarborg voor een breuk met het verleden en voor het lanceren van een nieuw dynamisch beleid dat het huidig immobilisme kan vervangen.