Het Geschenk van 11 Juli

Voor één keer kan 11 juli echt met sterk enthoesiasme gevierd worden: niet alleen lijkt de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij dan ooit, maar onverwacht heeft de voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen de moed gevonden om 'neen' te zeggen tegen de monsternota van Elio di Rupo.
Bart De Wever heeft de juiste interpretatie gemaakt: de nota van di Rupo is niet alleen nadelig voor Vlaanderen, ze is ook nadelig voor de ganse Belgische economie en lijkt op een samenraapsel dat in België typisch 'compromis' genoemd wordt. Hogere belastingen in een land dat een belastingdruk heeft van meer dan 50 procent, om maar iets te zeggen. Aan de andere kant ook maatregelen die de vakbonden in het harnas jagen. Een beleid? Neen, alleen een hutsepot van halve maatregelen aan elkaar gebreid om zoveel mogelijk kleine groepen iets te geven - met als resultaat dat geen enkele groep tevreden was. Ja, er zijn harde noten te kraken in onze economie, maar alleen een coherent beleid met een consequente visie kan daar iets aan doen, en dat was niet te merken aan de nota van di Rupo.
Na het neen van De Wever werd overal - niet in het minst in onze linkse royalistische media - geklaagd over de N-VA leider die zijn verantwoordelijkheid niet wou opnemen, zoals dat heette. Later werd duidelijk dat de publieke opinie oordeelde dat hij juist wel zijn verantwoordelijkheid opgenomen had: zijn neen tegen het monstercompromis van di Rupo vertolkte de wil van de kiezer van 13 juni 2010, en volgens de opiniepeilingen ook die van de mogelijke kiezer van 11 juli 2011, nl. genoeg met het aan elkaar breien van niet-oplossingen, het negeren van de wil van de Vlaming, het vervolgen van de belastingenbetalers. Het neen van De Wever was het neen van de Vlaming aan de salons van Laken, de kaviaarsocialisten, de vakbonden en de Belgicistische elite die Vlaanderen minacht en verder de verdoemenis injaagt terwijl het zijn financiële middelen uitholt.
Een briljante 11 juli dus, al verschijnen er ook wolken aan de rand van een zonnig landschap. De wolken dit jaar worden gevormd door de reeks vooraanstaande politici die het Vlaams Belang de rug toekeren: Frank Vanhecke, maar nu ook Koen Dillen en Jurgen Ceder. Wat men ook van die partij moge denken, het lanceren van lokale Belfort- en andere ploegjes helpt de Vlaamse zaak niet vooruit. Wat de Vlaamse zaak nodig heeft, is meer Forza Flandria, en minder balkanisering.