Januari - de tijd van de politieke nieuwjaarsrecepties maar ook van de brieven van politieke partijen die nieuwe leden willen bijrakelen.
Wie echt Vlaams voelt en een rechts beleid wenst dat het omgekeerde is van wat Elio di Rupo, Guy Verhofstadt, Jean-Luc Dehaene en anderen al decennia presteren, heeft eigenlijk maar twee keuzes: de N-VA of het Vlaams Belang.
Het voorbije jaar is goed geweest voor de N-VA: de gemeenteraadsverkiezingen in de meeste gemeenten gewonnen, het burgemeesterschap van Antwerpen veroverd ondanks vele scherpe omwegen, en de belofte voor 2014 voorlopig nog intact.
Het Vlaams Belang heeft in diezelfde verkiezingen een oplawaai gekregen, maar lessen getrokken, een nieuwe voorzitter gekozen, en in enkele gemeenten heel wat nieuws gemaakt.
Welke partij zou u vervoegen in 2013?
De N-VA heeft in Antwerpen een begin gemaakt van een kordaat beleid maar heeft op nationaal vlak de kaart van het confederalisme getrokken. Geen rechtstreekse onafhankelijkheid dus, maar een Belgisch vis-noch-vlees compromis. Angst voor Laken, voor een nieuw cordon sanitaire, voor de coalitiekansen in 2014? Het klinkt misschien als een losprijs tegen het getier over die gevaarlijke N-VA van over de taalgrens, maar voor degenen die het Belgisch-Waalse Saksen-Coburg geraamte als een beletsel voor een deftige en efficiente natie zien, toch een enorme teleurstelling.
Aan de andere kant krijgt het Vlaams Belang een intellectueel aan het hoofd die de onafhankelijkheid al in een boek vorm gegeven heeft. Desondanks de verkiezingsnederlaag - of misschien wel dankzij, want nu kleiner en minder gevaarlijk geacht - heeft de partij enkele scheuren kunnen trekken in het cordon sanitaire.
Neen, het cordon is niet gebroken. Zelfs in Denderleeuw kan het Vlaams Belang geen lid van een coalitie worden, zoals het in een normale democratie zou moeten kunnen. Hier en daar dringt het politie- en andere weinig bekende raden binnen, een stap voorwaarts maar nog geen sprong.
Moest de politiek dezelfde normen hanteren als de beurs, dan zou het nu een instapmoment kunnen zijn voor het Vlaams Belang: zwaar gevallen, dus klaar voor een koersstijging. De N-VA daarentegen staat aan de topkoers, en de vraag is of de partij die kan volhouden tot aan de verkiezingen van 2014.
Van welke partij lid worden in 2013?
De uiterst populaire N-VA die voorzichtig moet zijn om voor 2014 links en rechts geen averij op te lopen, of het Vlaams Belang, dat klaar staat voor een nieuw elan door te herinneren aan de basiswaarden van de Vlaamse Beweging?
dinsdag 15 januari 2013
dinsdag 13 november 2012
Van 14 oktober naar 14 november
14 oktober was een grote overwinning voor de Vlaamse zaak. De grote sprong voorwaarts voor de N-VA, partijvoorzitter Bart De Wever burgemeester van de grootste Vlaamse stad, een meerderheid voor V-partijen en rechtse partijen in heel wat steden.
We zijn nu een maand verder en wat zien we?
Nog geen N-VA burgemeester in Antwerpen want hij blijft onderhandelen met socialisten, die onnodige groenen blijven op tafel leggen. Socialisten burgemeester in Brugge, Gent, Brussel, Leuven. Heisa bij overbodige socialisten over schepen Karim Van Overmeire in Aalst wegens zijn Vlaams Belang-verleden, maar coalitie van socialisten en groenen met stalinistisch-totalitaire PVDA+ in Borgerhout.
Ondertussen hebben we ook weer een zoveelste treinstaking te verwerken.
Er is niets te kort om het optimisme van 14 oktober te doen omslaan in pessimisme.
Wat als De Wever inderdaad in zee gaat met socialisten? Dan hebben alle Vlaamse 'grootsteden' inderdaad nog socialisten aan de macht, en is het N-VA slechts een vaal gordijntje dat de buitenwereld moet wijsmaken dat Patrick niet meer meetelt, terwijl het grootste nieuwstijdschrift van Vlaanderen ook in de ban van diezelfde Patrick en zijn mediaverheerlijkers valt.
14 november ziet er het begin van een sombere winter uit. N-VA groter en sterker op lokaal vlak, maar haalt die euforie nog 2014? Vlaams Belang achteruit, op de reservebanken hopend dat de kiezer in 2014 de N-VA zal afstraffen wegens gebrek aan wezenlijke vooruitgang. LDD uitgespeeld buiten Middelkerke, de nieuwe habitat van de grote leider.
Alleen de verdere verrotting van de Belgische regering met zijn belastingsgeile Waalse socialistisch overtoon - de Wallonisering van Vlaanderen - lijkt nog genoeg woede voort te brengen om de V-partijen op de sporen naar 2014 te houden.
We kijken uit naar wat de N-VA er in Antwerpen van bakt, naar welke voorzitter het Vlaams Belang kiest en met welke opties hij de partij er terug bovenop haalt zonder aan de kernwaarden van Vlaamse onafhankelijkheid en verzet tegen islamisering te raken, naar wat die ene schepen in Aalst ervan terecht brengt. Van hen allen hangt het af of we in 2014 een stap dichter zetten bij het ontstaan van een nieuwe, economisch sterke, staat. Tegen die tijd zullen ook de Schotten en de Catalanen niet stilgezeten hebben. Laat Vlaanderen eens het voortouw nemen.
We zijn nu een maand verder en wat zien we?
Nog geen N-VA burgemeester in Antwerpen want hij blijft onderhandelen met socialisten, die onnodige groenen blijven op tafel leggen. Socialisten burgemeester in Brugge, Gent, Brussel, Leuven. Heisa bij overbodige socialisten over schepen Karim Van Overmeire in Aalst wegens zijn Vlaams Belang-verleden, maar coalitie van socialisten en groenen met stalinistisch-totalitaire PVDA+ in Borgerhout.
Ondertussen hebben we ook weer een zoveelste treinstaking te verwerken.
Er is niets te kort om het optimisme van 14 oktober te doen omslaan in pessimisme.
Wat als De Wever inderdaad in zee gaat met socialisten? Dan hebben alle Vlaamse 'grootsteden' inderdaad nog socialisten aan de macht, en is het N-VA slechts een vaal gordijntje dat de buitenwereld moet wijsmaken dat Patrick niet meer meetelt, terwijl het grootste nieuwstijdschrift van Vlaanderen ook in de ban van diezelfde Patrick en zijn mediaverheerlijkers valt.
14 november ziet er het begin van een sombere winter uit. N-VA groter en sterker op lokaal vlak, maar haalt die euforie nog 2014? Vlaams Belang achteruit, op de reservebanken hopend dat de kiezer in 2014 de N-VA zal afstraffen wegens gebrek aan wezenlijke vooruitgang. LDD uitgespeeld buiten Middelkerke, de nieuwe habitat van de grote leider.
Alleen de verdere verrotting van de Belgische regering met zijn belastingsgeile Waalse socialistisch overtoon - de Wallonisering van Vlaanderen - lijkt nog genoeg woede voort te brengen om de V-partijen op de sporen naar 2014 te houden.
We kijken uit naar wat de N-VA er in Antwerpen van bakt, naar welke voorzitter het Vlaams Belang kiest en met welke opties hij de partij er terug bovenop haalt zonder aan de kernwaarden van Vlaamse onafhankelijkheid en verzet tegen islamisering te raken, naar wat die ene schepen in Aalst ervan terecht brengt. Van hen allen hangt het af of we in 2014 een stap dichter zetten bij het ontstaan van een nieuwe, economisch sterke, staat. Tegen die tijd zullen ook de Schotten en de Catalanen niet stilgezeten hebben. Laat Vlaanderen eens het voortouw nemen.
zondag 15 juli 2012
De Vlaamse Zomer van 2012
Of is het? De toegevingen die Vlaanderen (lees, de Vlaamse traditionele partijen) gemaakt hebben, hollen de vooruitgang uit. Zal de verfransing van de Rand nu stilvallen? Zelfs de Europese Unie zet zich nu in om zeker te maken dat dat niet zal gebeuren.
En ondertussen? Politiek Vlaanderen maakt zich klaar voor de grote show van het jaar, de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. Witte konijnen allerhande springen uit het veld en gaan op lijsten staan. Van fotomodellen en acteurs in Vlaamse soaps tot professoren en politiecommissarissen.
De grote winnaar lijkt bij voorbaat al de N-VA. Gelukkig is dat een V-partij, maar we beginnen ons al af te vragen of de V na de verkiezingen nog zal tellen. De partij lijkt alsmaar banger te worden om ook in een cordon sanitaire gestopt te worden door de linkse pers, de linkse politieke elite, Laken en de vroegere bondgenoten van christen-democratische oorsprong.
In Antwerpen is er eerst en vooral de weigering om zelfs na de verkiezingen te gaan samenwerken met het Vlaams Belang, de enige partij die nog Vlaamser is dan N-VA. Bart De Wever droomt van een coalitie met 'Open' VLD die dan rechts kan regeren en de plannen van het Vlaams Belang zou kunnen uitvoeren zonder de partij zelf erbij te betrekken. De vraag is wat er gebeurt als die twee geen meerderheid behalen. Zal N-VA dan scheep gaan met de SP.A, die ook de PS en de gezelfmoordde CD&V op haar lijst geplaatst heeft? Wie zal dan nog geloof hechten aan de belofte van verandering die de N-VA nu nog symboliseert?
Dan is er de zaak Ceder. Vroeger vooraanstaand lid van Vlaams Belang komt bij N-VA terecht maar zachte zielen binnen die partij zien dat niet zo zitten. Dat is misschien goed nieuws voor Vlaams Belang, dat zo de uittocht van leden richting N-VA zal zien stilvallen. Aan de andere kant betekent het echter dat de N-VA er van af ziet de volle breedte van de Vlaamse Beweging te vertegenwoordigen. Geen Forza Flandria dus, maar alleen een smallere, centrum-rechtse, salonvriendelijke versie van een Vlaamse partij, een mini-olifant die niet brult en geen brokken maakt.
Voor de verkiezingen van oktober wensen wij Vlaamsvriendelijke meerderheden zien tot stand komen, gemeentebesturen die de echte problemen aanpakken en geen taboes laten staan, of die nu betrekking hebben tot verkeer, milieu, misdaad of vervreemding. De V-partijen moeten elkaar niet aftroeven of isoleren, maar het cordon sanitaire doorbreken en de stem van de kiezer volledig laten spelen.
maandag 9 juli 2012
Gelukkige 11 juli
Veel succes toegewenst aan de V-partijen in hun campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen, en onthou: val niet de andere V-partijen aan, maar de traditionele partijen die de verantwoordelijkheid dragen voor de huidige economische, sociale, politieke, culturele en morele crisis in Vlaanderen.
dinsdag 12 juli 2011
Het Geschenk van 11 Juli
Voor één keer kan 11 juli echt met sterk enthoesiasme gevierd worden: niet alleen lijkt de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij dan ooit, maar onverwacht heeft de voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen de moed gevonden om 'neen' te zeggen tegen de monsternota van Elio di Rupo.
Bart De Wever heeft de juiste interpretatie gemaakt: de nota van di Rupo is niet alleen nadelig voor Vlaanderen, ze is ook nadelig voor de ganse Belgische economie en lijkt op een samenraapsel dat in België typisch 'compromis' genoemd wordt. Hogere belastingen in een land dat een belastingdruk heeft van meer dan 50 procent, om maar iets te zeggen. Aan de andere kant ook maatregelen die de vakbonden in het harnas jagen. Een beleid? Neen, alleen een hutsepot van halve maatregelen aan elkaar gebreid om zoveel mogelijk kleine groepen iets te geven - met als resultaat dat geen enkele groep tevreden was. Ja, er zijn harde noten te kraken in onze economie, maar alleen een coherent beleid met een consequente visie kan daar iets aan doen, en dat was niet te merken aan de nota van di Rupo.
Na het neen van De Wever werd overal - niet in het minst in onze linkse royalistische media - geklaagd over de N-VA leider die zijn verantwoordelijkheid niet wou opnemen, zoals dat heette. Later werd duidelijk dat de publieke opinie oordeelde dat hij juist wel zijn verantwoordelijkheid opgenomen had: zijn neen tegen het monstercompromis van di Rupo vertolkte de wil van de kiezer van 13 juni 2010, en volgens de opiniepeilingen ook die van de mogelijke kiezer van 11 juli 2011, nl. genoeg met het aan elkaar breien van niet-oplossingen, het negeren van de wil van de Vlaming, het vervolgen van de belastingenbetalers. Het neen van De Wever was het neen van de Vlaming aan de salons van Laken, de kaviaarsocialisten, de vakbonden en de Belgicistische elite die Vlaanderen minacht en verder de verdoemenis injaagt terwijl het zijn financiële middelen uitholt.
Een briljante 11 juli dus, al verschijnen er ook wolken aan de rand van een zonnig landschap. De wolken dit jaar worden gevormd door de reeks vooraanstaande politici die het Vlaams Belang de rug toekeren: Frank Vanhecke, maar nu ook Koen Dillen en Jurgen Ceder. Wat men ook van die partij moge denken, het lanceren van lokale Belfort- en andere ploegjes helpt de Vlaamse zaak niet vooruit. Wat de Vlaamse zaak nodig heeft, is meer Forza Flandria, en minder balkanisering.
Bart De Wever heeft de juiste interpretatie gemaakt: de nota van di Rupo is niet alleen nadelig voor Vlaanderen, ze is ook nadelig voor de ganse Belgische economie en lijkt op een samenraapsel dat in België typisch 'compromis' genoemd wordt. Hogere belastingen in een land dat een belastingdruk heeft van meer dan 50 procent, om maar iets te zeggen. Aan de andere kant ook maatregelen die de vakbonden in het harnas jagen. Een beleid? Neen, alleen een hutsepot van halve maatregelen aan elkaar gebreid om zoveel mogelijk kleine groepen iets te geven - met als resultaat dat geen enkele groep tevreden was. Ja, er zijn harde noten te kraken in onze economie, maar alleen een coherent beleid met een consequente visie kan daar iets aan doen, en dat was niet te merken aan de nota van di Rupo.
Na het neen van De Wever werd overal - niet in het minst in onze linkse royalistische media - geklaagd over de N-VA leider die zijn verantwoordelijkheid niet wou opnemen, zoals dat heette. Later werd duidelijk dat de publieke opinie oordeelde dat hij juist wel zijn verantwoordelijkheid opgenomen had: zijn neen tegen het monstercompromis van di Rupo vertolkte de wil van de kiezer van 13 juni 2010, en volgens de opiniepeilingen ook die van de mogelijke kiezer van 11 juli 2011, nl. genoeg met het aan elkaar breien van niet-oplossingen, het negeren van de wil van de Vlaming, het vervolgen van de belastingenbetalers. Het neen van De Wever was het neen van de Vlaming aan de salons van Laken, de kaviaarsocialisten, de vakbonden en de Belgicistische elite die Vlaanderen minacht en verder de verdoemenis injaagt terwijl het zijn financiële middelen uitholt.
Een briljante 11 juli dus, al verschijnen er ook wolken aan de rand van een zonnig landschap. De wolken dit jaar worden gevormd door de reeks vooraanstaande politici die het Vlaams Belang de rug toekeren: Frank Vanhecke, maar nu ook Koen Dillen en Jurgen Ceder. Wat men ook van die partij moge denken, het lanceren van lokale Belfort- en andere ploegjes helpt de Vlaamse zaak niet vooruit. Wat de Vlaamse zaak nodig heeft, is meer Forza Flandria, en minder balkanisering.
zaterdag 14 mei 2011
De Lege Koekendoos
Wouter Beke is de recentste in een lange reeks van in- en andere formateurs die er het bijltje bij neerlegt. Maar nog trekken Laken en de Wetstraat niet de juiste conclusies. De koekendoos van Laken is ondertussen leeg tot op de bodem, maar toch zullen ze straks nog eens proberen mensen uit te sturen om vast te stellen dat er niets meer werkt. De beurt komt straks aan de winnaars van de verkiezingen van juni 2010, ofwel aan de Waalse socialistische Tsaar Elio I, ofwel aan de nieuwste politieke ster aan het politieke firmament, Bart De Wever.
Zullen die twee de patstelling doorbreken en bijna een jaar na de verkiezingen een Belgische regering te voorschijn toveren? Dat kan alleen als de ene kant zware toegevingen maakt aan de andere kant. De geschiedenis leert dat het gewoonlijk de Vlamingen die het eerst toegeven, maar deze keer lijkt het toch anders.
En dat is het precies, wat Laken, de Walen, links in Vlaanderen, en de 'niet in onze naam' bende van 'studenten,' artiesten en andere elitaire types niet kunnen smaken. Zij begrijpen het niet dat na 2000 jaar kolonisering, waarvan 181 jaar onder Franstalig gezag in het Belgische keurslijf, de Vlamingen nog durven te denken aan hun eigen belangen. De eerste partij die dat probeerde, verzeilde in een cordon sanitaire. Met de nieuwe partij is die taktiek veel moeilijker. De N-VA is al te groot geworden, staat ideologisch te dicht bij christen-democraten en liberalen - zoals bijv. Vincent Van Quickenborne deze week bevestigde, en is gewoon te populair. De kleine socialisten en groenen kunnen de rest niet overtuigen dat zo'n mastodont in een cordon sanitaire moet of kan gestopt worden, al heeft Tobback senior het wel geprobeerd.
Aan Vlaamse kant hebben alleen de SP.A en enkele postgepensioneerde 'krokodillen' uit het CVP-tijdperk het nog niet door wat de enige uitweg uit de politieke crisis is: het afbreken van het Belgische denkpatroon. Zij demoniseren alles wat naar 'nationalisme' neigt, maar vergeten daarbij handig dat zij zelf Belgische nationalisten zijn, en dat de meest nationalistische partij in dit land nog altijd het FDF is, de partij van de Franstalige dominantie en de territoriale corridors.
Laken en de Belgicisten zijn vooral bang van nieuwe verkiezingen die de 'impasse' - eigenlijk de overwinning van de strijd voor de Vlaamse ontvoogding - zou bevestigen. Daarom trachten zij het gepalaver met in- en andere formateurs nog belachelijk lang te rekken tot de datum van oktober 2012, in de hoop dat tegen dan misschien iedereen hen zal volgen en de schuld bij de N-VA leggen.
De oplossing voor de huidige toestand is duidelijk: nieuwe verkiezingen die aantonen dat de Vlaamse overwinning van juni 2010 geen lege doos was, en de voorbereiding van een nieuwe staatsstructuur. De Vlaamse onafhankelijkheid zal geen wonderen teweeg brengen, maar zij is de beste waarborg voor een breuk met het verleden en voor het lanceren van een nieuw dynamisch beleid dat het huidig immobilisme kan vervangen.
Zullen die twee de patstelling doorbreken en bijna een jaar na de verkiezingen een Belgische regering te voorschijn toveren? Dat kan alleen als de ene kant zware toegevingen maakt aan de andere kant. De geschiedenis leert dat het gewoonlijk de Vlamingen die het eerst toegeven, maar deze keer lijkt het toch anders.
En dat is het precies, wat Laken, de Walen, links in Vlaanderen, en de 'niet in onze naam' bende van 'studenten,' artiesten en andere elitaire types niet kunnen smaken. Zij begrijpen het niet dat na 2000 jaar kolonisering, waarvan 181 jaar onder Franstalig gezag in het Belgische keurslijf, de Vlamingen nog durven te denken aan hun eigen belangen. De eerste partij die dat probeerde, verzeilde in een cordon sanitaire. Met de nieuwe partij is die taktiek veel moeilijker. De N-VA is al te groot geworden, staat ideologisch te dicht bij christen-democraten en liberalen - zoals bijv. Vincent Van Quickenborne deze week bevestigde, en is gewoon te populair. De kleine socialisten en groenen kunnen de rest niet overtuigen dat zo'n mastodont in een cordon sanitaire moet of kan gestopt worden, al heeft Tobback senior het wel geprobeerd.
Aan Vlaamse kant hebben alleen de SP.A en enkele postgepensioneerde 'krokodillen' uit het CVP-tijdperk het nog niet door wat de enige uitweg uit de politieke crisis is: het afbreken van het Belgische denkpatroon. Zij demoniseren alles wat naar 'nationalisme' neigt, maar vergeten daarbij handig dat zij zelf Belgische nationalisten zijn, en dat de meest nationalistische partij in dit land nog altijd het FDF is, de partij van de Franstalige dominantie en de territoriale corridors.
Laken en de Belgicisten zijn vooral bang van nieuwe verkiezingen die de 'impasse' - eigenlijk de overwinning van de strijd voor de Vlaamse ontvoogding - zou bevestigen. Daarom trachten zij het gepalaver met in- en andere formateurs nog belachelijk lang te rekken tot de datum van oktober 2012, in de hoop dat tegen dan misschien iedereen hen zal volgen en de schuld bij de N-VA leggen.
De oplossing voor de huidige toestand is duidelijk: nieuwe verkiezingen die aantonen dat de Vlaamse overwinning van juni 2010 geen lege doos was, en de voorbereiding van een nieuwe staatsstructuur. De Vlaamse onafhankelijkheid zal geen wonderen teweeg brengen, maar zij is de beste waarborg voor een breuk met het verleden en voor het lanceren van een nieuw dynamisch beleid dat het huidig immobilisme kan vervangen.
donderdag 5 mei 2011
Na Osama
Proficiat, President Obama. Hij heeft het aangedurfd om het bevel te geven Osama Bin Laden aan te pakken, en verdient daarvoor lof. Een president met een zwakkere ruggegraat had wellicht gezwicht voor de woede van de moslimwereld, of voor de soevereiniteit van Pakistan, of voor het verwijt dat de terrorist een eerlijk proces had moeten krijgen, waarna hij nog jaren op kosten van de belastingbetaler een comfortabele gevangenschap had mogen doorbrengen.
President Obama heeft de juiste beslissing getroffen en mag daarvoor geprezen worden.
De grote eer gaat wel naar de Navy SEALs die hun eigen leven geriskeerd hebben, en de anonieme analisten die er jaren over gedaan hebben om alle tips te volgen en op het spoor te komen van de villa van de terroristenleider.
In de Verenigde Staten is een debat losgebroken tussen links en rechts of Obama nu gedaan heeft wat zijn voorganger George W. Bush nooit kon, en of en hoe martelen effect zou hebben gehad in het bekomen van de informatie die leidde tot de aanval op Osama.
Dat debat is zinloos: de echte vraag is of de dood van de leider van Al Qaeda het einde van de oorlog tegen de islamistische terreur inluidt.
Het grootste gevaar van de dood van Bin Laden is niet de korte 'backlash' die te verwachten valt van de kant van allerlei terroristen tegen het Westen. Het risico is dat de leiders in het Westen nu menen dat de dreiging van het Islamfundamentalisme over haar hoogtepunt heen. Niets is minder waar. De echte dreiging gaat niet alleen uit van mensen die geen probleem hebben met het vermoorden van duizenden mannen, vrouwen en kinderen, maar ook van diegenen die hun autoritaire levenswijze uit het Midden Oosten van de vroege Middeleeuwen aan de wereld willen opleggen. De sharia, het bedekken van de vrouw, de gewelddadige afwijzing van homo's en mannelijke gynecologen, de genitale verminking van vrouwen, het brutaal afslachten van dieren volgens zogezegde religieuze principes, dit zijn allemaal fenomenen die veel dichter bij ons staan en veel gevaarlijker zijn dan een bende samenzweerders in een luxevilla in Pakistan.
De strijd tegen de Islamfundamentalisten moet doorgaan, ook bij ons. Bin Laden mag dan dood zijn, maar zijn aanhangers en zijn naieve goedpraters leven nog onder ons.
President Obama heeft de juiste beslissing getroffen en mag daarvoor geprezen worden.
De grote eer gaat wel naar de Navy SEALs die hun eigen leven geriskeerd hebben, en de anonieme analisten die er jaren over gedaan hebben om alle tips te volgen en op het spoor te komen van de villa van de terroristenleider.
In de Verenigde Staten is een debat losgebroken tussen links en rechts of Obama nu gedaan heeft wat zijn voorganger George W. Bush nooit kon, en of en hoe martelen effect zou hebben gehad in het bekomen van de informatie die leidde tot de aanval op Osama.
Dat debat is zinloos: de echte vraag is of de dood van de leider van Al Qaeda het einde van de oorlog tegen de islamistische terreur inluidt.
Het grootste gevaar van de dood van Bin Laden is niet de korte 'backlash' die te verwachten valt van de kant van allerlei terroristen tegen het Westen. Het risico is dat de leiders in het Westen nu menen dat de dreiging van het Islamfundamentalisme over haar hoogtepunt heen. Niets is minder waar. De echte dreiging gaat niet alleen uit van mensen die geen probleem hebben met het vermoorden van duizenden mannen, vrouwen en kinderen, maar ook van diegenen die hun autoritaire levenswijze uit het Midden Oosten van de vroege Middeleeuwen aan de wereld willen opleggen. De sharia, het bedekken van de vrouw, de gewelddadige afwijzing van homo's en mannelijke gynecologen, de genitale verminking van vrouwen, het brutaal afslachten van dieren volgens zogezegde religieuze principes, dit zijn allemaal fenomenen die veel dichter bij ons staan en veel gevaarlijker zijn dan een bende samenzweerders in een luxevilla in Pakistan.
De strijd tegen de Islamfundamentalisten moet doorgaan, ook bij ons. Bin Laden mag dan dood zijn, maar zijn aanhangers en zijn naieve goedpraters leven nog onder ons.
Abonneren op:
Posts (Atom)
